پیش بینی اضطراب اجتماعی براساس ترومای دوران کودکی بانقش میانجی ناگویی هیجان در نوجوانان

هدف: پژوهش حاضر باهدف پیش بینی اضطراب اجتماعی بر اساس ترومای دوران کودکی با نقش میانجی ناگویی هیجان در نوجوانان انجام شد. روش ها: مطالعه حاضر، توصیفی-همبستگی و از نوع مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه نوجوانان شهر تهران در سال ۱۴۰۱ بود. از این بین نوجوانانی که نمره بالاتر از ۴۰ را در پرسش نامه اضطراب اجتماعی کسب کردند، ۱۰۲ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و از آن ها خواسته شد تا به پرسشنامه ترومای دوران کودکی و مقیاس ناگویی هیجان نیز پاسخ دهند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که ضریب همبستگی بین اضطراب اجتماعی با ترومای دوران کودکی و ناگویی هیجان در سطح ۰۱/۰ معنادار است. همچنین ناگویی هیجان در ارتباط بین ترومای دوران کودکی و اضطراب اجتماعی در نوجوانان دارای نقش میانجی بود. بر این اساس در رابطه بین ترومای دوران کودکی و اضطراب اجتماعی در نوجوانان، ناگویی هیجان دارای نقش میانجی بود. نتیجه گیری: بنابراین ترومای دوران کودکی از طریق افزایش سطح ناگویی هیجان می تواند به افزایش اضطراب اجتماعی در نوجوانان کمک کند.

کلیدواژه ها:

ترومای دوران کودکی ، اضطراب اجتماعی ، نوجوان ، ناگویی هیجان