اثربخشی مداخله مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد راه حل محور بر شفقت به خود و خودشکوفایی دختران نوجوان دارای نامادری

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی مداخله مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد راه حل محور بر شفقت به خود و خودشکوفایی در دختران نوجوان انجام شد. از لحاظ هدف این مطالعه کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی نوجوانان دختر مشغول به تحصیل دارای نامادری در مقطع متوسطه دوم شهرستان صدرا، استان فارس در سال ۱۴۰۲ بود، که از بین آنها با روش نمونه گیری هدفمند ۳۰ آزمودنی انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش( ۱۵نفر) و کنترل(۱۵نفر) گمارش شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه شفقت به خود نف(۲۰۰۳) و خودشکوفایی اهواز اسماعیل خانی و همکاران(۱۳۸۰) استفاده شد. برنامه مداخلاتی با توجه به پروتکل دشارز و همکاران (۲۰۰۶) طی ۸ جلسه هفتگی(هر جلسه به مدت ۹۰ دقیقه) برای آزمودنی های گروه آزمایش اعمال گردید اما گروه کنترل این برنامه را دریافت نکرد. داده ها با روش های آمار توصیفی(فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار)، آزمون نرمال سازی داده ها و آمار استنباطی (آنالیز کوواریانس) تحلیل شد. نتایج نشان داد بین گروه آزمایش و کنترلتغییر معناداری در شفقت به خود و خودشکوفایی از پیش آزمون به پس آزمون وجود دارد و در اثر مداخله به شیوه مددکاری اجتماعی راه حل محور در آزمودنی های گروه آزمایش میانگین نمرات شفقت به خود و خودشکوفایی بهبود یافته است (P<۰/۰۵). همچنین، میانگین نمره مهربانی با خود، اشتراکات انسانی، ذهن آگاهی، خودانتقادی، انزوا و همانندسازی افراطی در گروه آزمایش پس از انجام مداخله نسبت به گروه کنترل به طور معناداری بهبود یافت (P<۰/۰۵). با توجه به نتایج ضرورت دارد مددکاران اجتماعی و نیز دست اندرکاران بخش پیشگیری(در سطوح مختلف) از این شیوه مداخلاتی به منظور بهبود سلامت روانشناختی نوجوانان در معرض آسیب استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

خودشکوفایی ، شفقت به خود ، مداخله مددکاری اجتماعی راه حل محور ، نامادری