نقش خودکارآمدی بر اضطراب اجتماعی و درگیری تحصیلی در آموزش مجازی با میانجیگری تاب آوری در میان دانش آموزان مقطع متوسطه دوم

این مطالعه به بررسی نقش خودکارآمدی بر اضطراب اجتماعی و درگیری تحصیلی در آموزش مجازی با میانجیگری تاب آوری در میان دانش آموزان مقطع متوسطه پرداخته است. روش تحقیق این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. نمونه آماری تحقیق به تعداد ۲۱۴ نفر ازجامعه آماری کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم با روش نمونه گیری به صورت در دسترس انتخاب گردید و ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه می باشد. در این مطالعه از ۴ پرسشنامه اضطراب اجتماعی واتسون و فرند (۱۹۶۹)، خودکارآمدی کاروسکی و همکاران (۲۰۱۲)، درگیری تحصیلی ریو (۲۰۱۳) و تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳)استفاده شده است، نتایج مطالعه براساس معادلات ساختاری نشان می دهد که:خودکارآمدی بر تاب آوری با ضریب مسیر۰/۷۰۸ تاثیر معنی داری دارد، تاب آوری بر اضطراب اجتماعی و درگیری تحصیلی با ضریب مسیرهای ۰/۸۰۳- و ۰/۶۳۴ تاثیر معنی داری دارد.خودکارآمدی بر اضطراب اجتماعی با توجه به نقش میانجی تاب آوری با ضریب مسیر ۰/۵۶۸- تاثیر معنی داری دارد.خودکارآمدی بر درگیری تحصیلی با توجه به نقش میانجی تاب آوری با ضریب مسیر ۰/۴۴۹ تاثیر معنی داری دارد. پس نتیجه گرفته می شود خودکارآمدی بر اضطراب اجتماعی و درگیری تحصیلی در آموزش مجازی با میانجیگری تاب آوری در میان دانش آموزان مقطع متوسطه دوم تاثیر معنی داری دارد. این نتایج نشان داد که افزایش خودکارآمدی و در نتیجه ی آن افزایش تاب آوری دانش آموزان مقطع متوسطه دوم در آموزش مجازی می تواند موجب کاهش اضطراب اجتماعی و افزایش درگیری تحصیلی آنان شود. بنابراین با برنامه ریزی های دقیق، منظم و سودمند برای کارگاه ها و جلسات مشاوره ای با توجه به تاثیر خودکارآمدی و تاب آوری در این رابطه برای افزایش درگیری تحصیلی و کاهش اضطراب اجتماعی دانش آموزان تنظیم کنند.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، اضطراب اجتماعی ، درگیری تحصیلی ، تاب آوری ، آموزش مجازی