تبیین نابرابری های فضایی و مدیریت در انجام برنامه ریزی مبتنی بر ارتقاع کیفیت زندگی (مورد مطالعه: شهر فریدونکنار)

رشد سریع شهرنشینی، مشکلات متعددی را در شهرهای کشورهای کمتر و بیشتر توسعه یافته به همراه داشته است. از جمله عمده ترین این مشکلات، نابرابریهای فضایی است که گسترش و بسط آن، ساختار فضایی شهرها را دچار تغییر و تحول میکند. تداوم نابرابریهای فضایی و افت کیفیت زندگی در برخی نواحی خرد شهری و نارسایی شیوه های موجود، ضرورت تمهید و اختیار شیوه های متفاوت اما امکانپذیر در برنامه ریزی و مدیریت شهری را مطرح می سازد. این نوشتار در پی تاکید بر ضرورت توجه به افت کیفیت زندگی در نواحی دارای نابرابریهای فضایی است که نیازمند تحلیل، تفسیر و تبیین ساختار ویژه خود، علل پدیدار شدن ساختار نابرابر و افت کیفیت زندگی در آنها، بروز تهدیدها و مشکلات، حضور فرصتها و مهمتر از همه، دوری جستن از رویکردسنتی در برنامه ریزی و مدیریت نواحی خرد شهری میباشد. در این راستا، یکی از نواحی خرد شهر تهران که دارای مشکل نابرابری فضایی و افت کیفیت زندگی است، انتخاب گردیده و به پیش شرط های راه اندازی سازوکار برنامه ریزی و مدیریت در آن، اشاره شده است. بدیهی است تدوین برنامهای مناسب به منظور تعدیل یا حذف نابرابریها به همراه افزایش مشارکت مردمی در مدیریت شهری و بهره گیری از انگاشت چندبعدی و جامع کیفیت زندگی در چارچوب برنامه ریزی شهری- به دور از شیوه های رایج و متداول- به عنوان عمده ترین هدف این نوشتار، میتواند در رسیدن به برابری و تحقق عدالت در شهرها موثر باشد.

کلیدواژه ها:

نابرابری فضایی ، کیفیت زندگی ، برنامه ریزی شهری ، برنامه ریزی مبتنی بر ارتقای کیفیت زندگی ، برنامه ریزی نواحی خرد شهری