آسیب شناسی مدارس استعدادهای درخشان (سمپاد) از دید دانش آموزان

آسیب شناسی مدارس همواره در برنامه ریزی و ارتقا فرایندهای آموزشی و پرورشی موثر بوده است؛ به ویژه مدارس سمپاد که باهدف تربیت دانش آموزان استعدادهای درخشان و تیزهوش فعالیت می کنند. براین اساس هدف پژوهش حاضر، آسیب شناسی مدارس سمپاد (استعدادهای درخشان) در مقطع متوسطه اول از منظر دانش آموزان مشغول به تحصیل در این مدارس بود. این مطالعه به روش کیفی و با رویکرد پدیدارشناسی انجام شد. جامعه آماری پژوهش، شامل دانش آموزان مدارس استعدادهای درخشان واحد۲ و ۳ مشهد در پایه های هفتم، هشتم و نهم بود که تعداد ۱۹ نفر به عنوان نمونه پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و همچنین اشباع نظری انتخاب شدند. دادههای استخراج شده از مصاحبههای نیمه ساختاریافته با استفاده از روش کدگذاری و استخراج مضمون های فرعی و اصلی مورد تحلیل قرار گرفتند. تحلیل داده ها منجر به شناسایی ۶۱ کد اولیه، ۲۵ مضمون فرعی و ۶ مضمون اصلی شد. یافته های پژوهش شامل مضامین اصلی «کادر آموزشی و اجرایی مدرسه»، «امکانات مدارس»، «روابط بین فردی»، «مسائل فردی»، «خانواده و اطرافیان» و همچنین «سیاستهای سازمان سمپاد» ازجمله آسیب های شناسایی شده ازنظر دانش آموزان مشغول به تحصیل در این مدارس بودند. نتایج حاصل از این پژوهش میتواند موردتوجه سازمان استعدادهای درخشان و جزء برنامه های اصلاحی مدیران مدارس سمپاد قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، سمپاد ، تیزهوشان ، استعداددرخشان ، متوسطه اول