اثربخشی طرح واره درمانی بر رفتارهای اجتماعی دانش آموزان

طرح واره درمانی به عنوان درمان روان شناختی با تاکید فراوان بر تجارب دوران کودکی و آسیب شناختی شخصیتی موردبحث قرار گرفته است. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی طرح واره درمانی بر رفتارهای اجتماعی دانش آموزان بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی دانش آموزان دختر سال ششم ابتدایی شهر بندرعباس در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود. از این جامعه آماری به روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ دانش آموز انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. سپس ده جلسه طرح واره درمانی (هر هفته دو جلسه و هر جلسه ۹۰ دقیقه) طراحی شده Young et al (۲۰۰۳) روی دانش آموزان گروه آزمایش اعمال گردید. بعد از اتمام جلسات مداخله، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار مورداستفاده در این پژوهش مقیاس سنجش رفتار اجتماعی فرم معلمAsher & Cassidy (۱۹۹۲) بود. نتایج نشان داد که طرح واره درمانی، به طور معنا داری زیر مقیاس های رفتارهای اجتماعی را در دانش آموزان گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه بهبود بخشیده است؛ بنابراین، می توان نتیجه گرفت که طرح واره درمانی می تواند به عنوان یک شیوه رواندرمانی موثر با به کارگیری تکنیک های متنوع و کمک به ارضای نیازهای هیجانی اساسی افراد به بهبود رفتارهای اجتماعی دانش آموزان کمک کند.

کلیدواژه ها:

رفتارهای اجتماعی ، طرح واره درمانی ، دانش آموزان