رابطه خلاقیت، سبک های حل مساله و مدیریت زمان با خودکارآمدی تحصیلی

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خلاقیت، سبک های حل مساله و مدیریت زمان با خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر متوسطه اول آموزش وپرورش شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود. نمونه آماری شامل ۳۷۱ نفر بود که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه خلاقیت (عابدی، ۱۳۷۲)، سبک های حل مساله (Hepner & Petersen, ۱۹۸۲)، مدیریت زمان (Truman & Hartley, ۱۹۹۶) و خودکارآمدی تحصیلی (Morgan & Jinks, ۱۹۹۱) بودند. یافتههای پژوهش نشان دادند بین خلاقیت و خودکارآمدی تحصیلی همبستگی مثبت و معنا دار وجود داشت. بین اعتماد به حل مساله و خودکارآمدی تحصیلی نیز همبستگی مثبت و معنا دار مشاهده شد. سبک گرایش-اجتناب و خودکارآمدی تحصیلی با یکدیگر همبستگی نداشتند. کنترل شخصی و خودکارآمدی تحصیلی با یکدیگر همبستگی مثبت و معنادار داشتند. بین مدیریت زمان و خودکارآمدی تحصیلی نیز همبستگی مثبت و معنادار وجود داشت. نتایج همچنین نشان دادند مهارت های حل مساله، خلاقیت و مدیریت زمان ۴۰ درصد واریانس تغییرات خودکارآمدی تحصیلی را پیش بینی میکردند؛ بنابراین می توان نتیجه گرفت که با بالاتر رفتن خلاقیت، اعتماد به حل مساله، کنترل شخصی و مدیریت زمان، خودکارآمدی افزایش می یابد و برای افزایش خودکارآمدی تحصیلی دانش-آموزان می توان ارتقاء خلاقیت، اعتماد به حل مساله، کنترل شخصی و مدیریت زمان در آنان را مدنظر قرار داد.

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، سبک های حل مساله ، مدیریت زمان ، خودکارآمدی