مروری بر ماهیت ویژگی شخصیتی و بررسی رابطه آن با هوش فرهنگی و شایستگی ارتباطات بین فرهنگی

شخصیت (به انگلیسی: Personality) را می توان الگوهای معین و مشخصی از تفکر، هیجان و رفتار تعریف کرد که سبک شخصی فرد را در تعامل با محیط اجتماعی و مادی اش رقم می زنند. به عبارت دیگر شخصیت شامل ویژگی های نسبتا باثبات و پایدار است که در توصیف آن ها از صفاتی همچون زودرنج، مضطرب، پرحرف، درونگرا، برون گرا و غیره استفاده می شود. صفات شخصیتی ویژگی های دایمی می باشند که شخص در بیشتر مواقع آن ها را از خود نشان می دهد. معمولا صفات شخصیتی از رفتار استنباط می گردد. شخصیت از حدود سه سالگی به تدریج تثبیت می شود و تا پنجاه سالگی به سفت شدن ادامه می دهد. از پنجاه سالگی به بعد به تدریج پخته می شود یا جا می افتد، چون شعور بیشتر مردم بیشتر و اخلاقشان بهتر می شود. پنج ویژگی شخصیتی عبارت اند از: (مهربانی، وظیفه شناسی، برونگرایی، توافق پذیری و روان رنجوری) معمولا به عنوان “پنج خصوصیت اصلی” شخصیت شناخته می شوند. پنج شخصیت اصلی شامل برون گرایی، مهربانی، توافق پذیری، وظیفه شناسی و روان رنجوری است. برون گرایی به معنای اجتماعی بودن است، مهربانی به معنای خوش خلقی، توافق پذیری به معنای خلاقانه و جذابیت، وظیفه شناسی به با برنامه بودن و روان رنجوری معمولا شامل احساساتی مانند ناپایداری عاطفی است. ویژگی های شخصیتی بسیار متغیر است زیرا افراد دارای ویژگی های شخصیتی متفاوتی هستند. این تفاوت بر هوش فرهنگی و صلاحیت ارتباط بین فرهنگی تاثیر می گذارد. مطالعه ما بر رابطه بین ویژگی های شخصیتی، هوش فرهنگی و شایستگی ارتباط بین فرهنگی متمرکز است. این مطالعه بر روی ۴ کارمند ارشد دو شرکت فعال در صنعت خودرو در ترکیه انجام شده است. برای بررسی روابط، مصاحبه با ۳ کارمند ارشد شاغل در شرکت مبدا آلمانی و ۱ کارمند ارشد شاغل در شرکت مبدا کره جنوبی انجام شد. داده های به دست آمده از مصاحبه ها از طریق بررسی عمیق ارزیابی می شود. یافته ها نشان داد که هوش فرهنگی بر شایستگی ارتباط بین فرهنگی و همچنین ویژگی های شخصیتی بر هوش فرهنگی و شایستگی ارتباطات بین فرهنگی تاثیر مثبت دارد. همچنین فرض بر این است که وقتی هوش فرهنگی به وضوح در نظر گرفته شود، تاثیر ویژگی های شخصیتی بر شایستگی ارتباط بین فرهنگی کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

ویژگی شخصیتی ، هوش فرهنگی ، شایستگی ، ارتباطات بین فرهنگی.