زبان فارسی و آسیب زبانی : نگاهی به مسائل یادگیری زبان فارسی و بیماران سندروم داون

سندروم داون یک بیماری ژنتیکی است که در اثر وجود یک کروموزم ۲۱ اضافی ایجاد می شودو غالبا با علائمی جسمانی مانند نیمرخ مسطح ، چشم مورب، گوش کوچک ، مشکلات شنوایی و بینایی و در نتیجه محدودیت در حافظه کوتاهمدت، قدرت تمرکز و بهره هوشی اندک همراه است . همه این اختلالات غالبا باعث ایجاد مشکلاتی در فرایند زبان آموزی می شود. مطالعه فرایند زبانآموزی در این افراد، هم به لحاظ آموزش زبان و هم محک نظریه های زبانآموزی از اهمیت بسزایی برخوردار است . از آنجا که بیشتر توجهات بر روی فرایند زبان آموزی فارسی زبانان طبیعی تمرکز یافته است ، لازم است که هم به منظور شناخت بیشتر زبان فارسی و هم کمک به بیماران مبتلا به نقص زبانی بر روی افراد مبتلا مطالعه بیشتری صورت گیرد. در همین راستا، نوشتار حاضر به بررسی ، تجزیه و تحلیل و نقد پژوهش های مرتبط به فرایند زبانآموزی و ویژگی های زبانی افراد سندروم داون فارسی زبان پرداخته است تا ویژگی های این زبان در یکی از نقایص زبانی آشکار شود و درضمن نظریه های زبانآموزی در بوته زبانآموزی این افراد نیز به آزمایش گذاشته شود. یافته های این پژوهش نظریه حوزهای بودن قوای شناختی و یکسانی الگوی رشد زبانی افراد سندروم داون و افراد طبیعی را تایید می کند. در ضمن مشخص شد که برخی از کاستی های مطالعات داخلی ، توجه به کنش زبانی به جای توانش زبانی ، عدم تعیین دقیق بهره هوشی ، قدرت شنوایی و دانش پیشین و همچنین گستردگی حوزه پژوهش است به طوری که از دقت مطالعات و در نتیجه دقت و صحت نتیجه ها و نهایتا امکان تعمیم آنها کاسته شده است .

کلیدواژه ها:

سندروم داون ، فرایند زبانآموزی ، زبان فارسی ، نظریه حوزهای قوای شناختی ، یکسانی الگوی رشد زبانی .