تربیت اخلاقی و اجتماعی دانش آموزان در مدارس با تاکید بر تشویق آنان در نظام آموزشی

اگر چه اعمال تنبیهات بدنی و روانی در خانواده ها و والدین از فراوانی بالایی برخوردار است اما اغلب آن را در ارتباط با آموزش و پرورش رسمی می دانند. سر استفاده مداوم از تنبیه ، به ویژه تنبیه بدنی در مدارس، شاید به خاطر میزان بهره ای بوده است که از آن می توان در امر آموزش و پرورش و تدریس بدست آورد. در آموزش و پرورش، فرایندهای تشویق و تنبیه، هر کدام نقش تعیین کننده ای دارند. هر چند هیچ یک فی نفسه خوب یا بد نیستند اما معمولا تنبیه و تنبیه بدنی مذموم و نکوهیده است و آن اندازه توجه و تامل که درباره محدودیت های تنبیه و به حداقل رسانیدن استفاده از آن می شود، در جهت نحوه و اندازه استفاده از تشویق و پیامدهای آن انجام نمی گیرد. به رغم آن که مسئولان آموزشی همواره در مذمت تنبیه بدنی بخشنامه های فراوان صادر کرده اند و می کنند اما این نکته را نباید فراموش کرد که اصولا در آموزش و پرورش هیچ وسیله عملی و قابل انطباق مجازات را نمی توان پیشنهاد کرد که مقبولیت عام پیدا کند ، چرا که راهکارهای عملی ارائه شده موجب آن می شود که نظریه پردازان دیگری در مقابله با شیوه های اجرایی حاضر ، اسباب دردسر را فراهم آورند. در بخشنامه های مربوط، اغلب، خطرها و لطمات تنبیه بدنی گوشزد می شود، ولی از خطرها و لطمات تنبیهات روانی، عمدا یا سهوا چیزی گفته نمی شود.

کلیدواژه ها:

مدارس ، تشویق ، آموزش و پرورش ، معلمان ، تربیت اخلاقی.