اپی ژنتیک اجتماعی و آسیب شناسی روانی

مکانیسم های اپی ژنتیک فرایندهایی هستند که بیان ژن را بدون تغییر توالی DNA تنظیم می کنند؛ این فرایندها از طریق تغییر محیط بیوشیمیایی نوکلئوتیدها اعمال می شوند. متیلاسیون DNA ، اصلاح هیستون و بازسازی کروماتین، مکانیسم های رایج اپی ژنتیکی هستند. با این حال، باید توجه داشت که اگرچه مکانیسم های اپی ژنتیک شامل تغییر توالی DNA نمی شوند اما می توانند بین نسلی منتقل شوند. تجربه هایی که افراد در محیط اجتماعی و در طول زندگی خود از سر می گذارند می توانند به واسطه مکانیسم های اپی ژنتیکی موجب آسیب پذیری در برابر اختلال های روانی شوند و احتمال ابتلا به آنها را افزایش دهند. این آسیب پذیری به شکل بین نسلی انتقال می یابد. مجموعه ای از رویدادهای بیوشیمیایی وجود دارند که به واسطل تجربه های اولیه با مادر، به سیگنال های بیوشیمیایی تبدیل می شوند که به هسته و DNA می روند و آن را متفاوت برنامه ریزی می کنند. بر مبنای آن برنامه ریزی فرد می تواند خود را برای زندگی آماده کند: آیا زندگی سخت خواهد بود؟ آیا در جهان امنی زندگی خواهم کرد؟ آنچه در اوایل زندگی اتفاق می افتد، سیگنال هایی که از سوی مادر می آیند، به کودک می گویند در چه نوع دنیای اجتماعی زندگی خواهد کرد. آیا دنیای سختی خواهد بود و شما بهتر است مضطرب باشید و استرس داشته باشید، و یا این که دنیای آسانی خواهد بود و شما باید متفاوت باشید. آیا قرار است در دنیایی با نور زیاد یا نور کم چشم باز کنید ؟ آیا قرار است دنیایی با غذای زیاد یا غذای کم باشد؟ اگر در دنیایی زاده خواهید شد که هیچ غذایی در آن نیست، بهتر است مغز خود را شکلی توسعه دهید و برنامه ریزی کنید که هر زمان که یک وعده غذایی می بینید، پرخوری کند، یا هر تکه غذایی را که دارید به عنوان چربی ذخیره کنید. در این سخنرانی، رابطه تجربه های زندگی و به ویژه تجربه های اولیه زندگی در شکل دهی آسیب های روانی بین نسلی به بحث گذارده می شود.

کلیدواژه ها:

اپی ژنتیک اجتماعی ، آسیب شناسی روانی ، مغز ، تجربه های اولیه ، مادر