موانع و چالش های عضویت ایران در دادگاه های کیفری بین المللی

اساسنامه دیوان کیفری بین المللی در ژوئیه ۲۰۰۲م لازم الاجرا گردید و بدین ترتیب دیوان کیفری بین المللی پا به عرصه ی وجود گذاشت. این اساسنامه محصول سال ها تلاش و کوشش کمیسیون حقوق بین الملل ونهادهای وابسته به سازمان ملل متحد و نتیجه تغییر ساختار نظام بین الملل و وقوع حوادث و فجایع دهشت آور انسانی و فقدان ترتیبات لازم برای مقابله با این حوادث است. و مانند هر سند دیگری نقاط ضعف و قوتی داردو تبعا موضع دولتها در قبال آن یکسان نیست. کشورها با لحاظ کردن این نقاط قوت و ضعف به این دیوانملحق شده و یا از الحاق به دیوان خودداری می کنند. بدیهی است تمام مواد اساسنامه مورد قبول جمهوریاسلامی ایران نخواهد بود و وجود تعارضاتی بین اصول و باورهای اعتقادی ما با آن چه در اساسنامه آمده است امری طبیعی است که این امر از دلایل عدم الحاق ایران به اساسنامه دیوان کیفری بین المللی می باشد. در هر حال این پژوهش با طرح این سوال که »چالش ها و ضرورت های عضویت ایران در دیوان کیفری بین المللی چیست؟« به روش توصیفی تحلیلی به ارزیابی این فرضیه می پردازد که »الحاق ایران به دیوان کیفری بین المللی با توجه به ماهیت، نوع جرائم و وجود قضات زن با موانع جدی روبرواست«یافته. ها نشان می دهد که، تبعادولت ایران ناگزیر می بایست مسئله الحاق و یا عدم الحاق به دیوان بین المللی کیفری را به عنوان جدی ترین واقعیت حقوق بین الملل کیفری مورد توجه خاص قرار دهد. عمده دلایل و یا نگرانی ها و موانع ایران از عدمتصویب اساسنامه دیوان کیفری بین المللی دغدغه های شکلی و ماهوی است که در زمینه انتخاب قضات و ترکیب آنها و تعارضاتی که در زمینه شرع و قانون اساسی پیش می آید می باشد.

کلیدواژه ها:

موانع ، چالش های عضویت ایران ، دادگاه های کیفری بین المللی