اثربخشی روش تدریس مبتنی بر ساخت گرایی بر خودراهبری در یادگیری دانش آموزان متوسطه اول شهر مرودشت

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی روش تدریس مبتنی بر ساخت گرایی بر خودراهبری در یادگیری دانش آموزان متوسطه اول بود. روش این پزوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه مورد مطالعه، شامل تمامی دانش آموزان متوسطه اول شهر مرودشت بود. به منظور انتخاب گروه نمونه، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای مرحله ای از میان مدارس متوسطه اول تعداد دو مدرسه انتخاب و در مرحله بعد، از هر مدرسه، یک کلاس انتخاب و دانش آموزانی که داوطلب شرکت در پژوهش بودند، به صورت جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش اول (۲۵ نفر) و آ زمایش دوم (۲۵ نفر) قرار داده شد. ابزار پرسشنامه شامل پرسشنامه خودراهبری در یادگیری فیشر و همکاران بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها جهت بررسی متغیرها و فرضیه های پژوهش از شاخص های آماری توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و شاخص های آمار استنباطی نظیر آزمون تحلیل کواریانس استفاده گردید. نتایج نشان داد که روش تدریس مبتنی بر ساخت گرایی بر خودراهبری در یادگیری دانش آموزان تاثیر معنادار دارد.

کلیدواژه ها:

روش تدریس ، ساخت گرایی ، خود راهبری ، یادگیری