اثربخشی معنادرمانی بر اضطراب مرگ و کیفیت زندگی در بین سالمندان گروه سنی ۶۰ تا ۷۰ سال استان قم

هدف پژوهش حاضر بررسی آثربخشی معنادرمانی بر اضطراب مرگ و کیفیت زندگی در بین سالمندان گروه سنی ۶۰ تا۷۰سال استان قم بود. روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون -پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه ی اماری پژوهش شامل کلیه ی سالمندان زن مراکز سالمندان شهر قم بود که در بهار سال ۱۴۰۲ در این مراکز عضویت داشتند. برای انتخاب نمونه ی پژوهش، یکی از مراکز به صورت تصادفی انتخاب شد و از میان ۴۱ زن سالمند عضو در آن مرکز، ۳۰ نفر که دارای شرایط ورود به مطالعه بودند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جای داده شدند. در این پژوهش، سن نمونه ها بین ۶۰ تا ۷۰ سال بود. میانگین سنی اعضای گروه آزمایش ۶۵ و میانگین سنی اعضای گروه گواه ۶۴/۵ بود. شرایط ورود به مطالعه عبارت بودند از داشتن حداقل سن ۶۰ سال و حداکثر ۷۰ سال. توانایی حضور در جلسات مبتلا نبودن به اختلالات شناختی. استفاده نکردن شرکت کننده از هر گونهداروی اعصاب و روان در زمان پژوهش, نبود نقص در عضو شنوایی و گفتاری و بینایی و تمایل به همکاری بود. پرسشنامه اضطراب مرگ کالت-لستر (۱۹۶۹) و پرسشنامه کیفیت زندگی توسط وار و شربورن (۱۹۹۲) استفاده شد. بر اساس روش شناسی پژوهش، برای بررسی اثربخشی معنی درمانی بر اضطراب مرگ و کیفیت زندگی سالمندان از آزمون کووایانس استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل میانگین ها نشان می دهد که میانگین اضطراب مرگ در بین نمونه مورد مطالعه، در پیش آزمون و پس آزمون کاهشی بوده است و در متغیر کیفیت زندگی افزایش وجود داشته است. نتایج تحزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد اعمال متغیر مستقل بر کاهش اضطراب مرگ و افزایش کیفیت زندگی معنی دار بوده است. در نتیحه می توان از معنادرمانی برای کاهش اضطراب مرگ و افزایش کیفیت زندگی در خانه های سالمندان استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

سالمندان ، کیفیت ز ندگی ، اضطراب مرگ