پیش بینی دلبستگی به مدرسه بر اساس راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و نقش میانجی احساس تنهایی دانش آموزان ابتدایی

هدف اصلی این پژوهش پیش بینی دلبستگی به مدرسه بر اساس راهبردهای یادگیری خودتنظیمی ونقش میانجی احساس تنهایی دانش آموزان ابتدایی بود. روش تحقیق از لحاظ هدف کاربردی و طرحپژوهش به صورت همبستگی بود و جامعه آماری شامل دانش آموزان ابتدایی شهرستان مهاباد و تعداد ۲۵۰نفر به صورت خوشه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ها بود. از مدلمعادلات ساختاری در نرم افزار PLS برای تحلیل داده استفاده شد. نتایج یافته ها مشخص کرد نتایج تحلیل داده ها نشان داده است که ضریب تاثیر بین راهبردهای یادگیری خودتنظیمی با بهبود دلبستگی به مدرسه ۰/۵۵۰ می باشد و این ضریب با توجه به آماره تی (۱۶/۳۸۹) و سطح معنی داری (۰/۰۰۱)، مثبت و معنی دار می باشد به علاوه ضریب تاثیر بین راهبردهای یادگیری خودتنظیمی با احساس تنهایی ۰/۲۶۶- می باشد و این ضریب با توجه به آماره تی (۴/۲۲۱) و سطح معنی داری (۰/۰۰۱)، منفی و معنی دار می باشد همچنین ضریب تاثیر بین احساس تنهایی و بهبود دلبستگی به مدرسه ۰/۴۰۹- می باشد و این ضریب با توجه به آماره تی (۸/۳۵۴) و سطح معنی داری (۰/۰۰۱)، منفی و معنی دار می باشد. به علاوه تاثیر غیر مستقیم راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر دلبستگی به مدرسه از طریق احساس تنهایی۰/۱۵۶ می باشد و این ضریب با توجه به آماره تی (۲/۴۴۸) و سطح معنی داری (۰/۰۰۳)، مثبت و معنی دار می باشد در نتیجه نقش واسطه ای احساس تنهایی تایید شد.

کلیدواژه ها:

راهبردهای یادگیری خودتنظیمی ، دلبستگی به مدرسه ، احساس تنهایی