تکنولوژی نوین مفاصل خود گسترش پذیر و کاربرد آنها در معماری انعطاف پذیر

یکی از مهم ترین مسائل در سازه های تغییر فرم پذیر مکانیسم باز و بسته شدن آن ها می باشد. دو روش کلی برای باز و بسته کردن این نوع سازه ها وجود دارد: 1) مکانیسم غیر هوشمند و عمدتاً به صورت الکترومکانیکی 2) مکانیسم خودکار و یا هوشمند. در دسته ی اول تمرکز بر روی مفاصل مکانیکی است که برای ایجاد حرکت در آن ها به مولدها و موتورهای الکتریکی نیاز است. از این رو معمولاً معایبی همچون هزینه ی بالا، آلودگی صوتی، از کار افتادگی موتورها، پیچیدگی مدارهای الکتریکی مورد نیاز و ... دارند. درحالی که در دسته ی دوم، تمرکز بر ایجاد مکانیسم های باز و بسته شدن خودکار با حداقل انرژی لازم است. در مکانیسم خودکار و یا هوشمند معمولاً از نوارهای فنری الاستیک، Tape-Spring، استفاده می شود. نوارهای فنری دارای انرژی الاستیک داخلی می باشند که به طور خودکار باز می شوند. از جمله مشکلات اساسی در مکانیسم های خودکار متکی بر نوارهای فنری می توان به شوک ناشی از باز شدن نوارها و ضربه ی ناشی از آن به اعضاء سازه ای و نیز نیروی لازم برای برگشت نوارهای فنری به حالت اولیه اشاره نمود. برای حل این مشکلات از مکانیسم های خاصی همچون ایده ی مواد هوشمند به ویژه از خانواده ی آلیاژهای حافظه دار استفاده می شود. در این مقاله به معرفی و بررسی مکانیسم های خود باز شونده ی هوشمند پرداخته شده است. لازم به ذکر است که این نوع مکانیسم ها در ابتدا در کاربردهای هوا فضا معرفی و بکار گرفته شده اند. لیکن امید است با معرفی آن ها، معماران و طراحان نیز از این مفاصل هوشمند به عنوان یک تکنولوژی نوین معماری استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

مفصل خود گسترش پذیر ، سازه های تغییر فرم پذیر ، نوار فنری ، مکانیسم حرکتی ، معماری انعطاف پذیر