بررسی قابلیت انتقال مجدد و قابلیت فتوسنتز سنبله در ژنوتیپ های مختلف گندم در شرایط دیم و آبیاری تکمیلی

انتقال مجدد مواد فتوسنتزی از ساقه به دانه، یکی از عمده ترین راه های جبران کاهش وزن دانه ناشی از تنش خشکی است و میزان فتوسنتز سنبله از صفات شناخته شده مقاومت به خشکی می باشد. در این تحقیق به منظور بررسی توانایی قابلیت انتقال مجدد و میزان فتوسنتز سنبله در 19 ژنوتیپ پیشرفته گندم نان و مقایسه ی آنها با چهار رقم زراعی شاهد در سال زراعی 91-1390 در مزرعه تحقیقاتی معاونت مؤسسه تحقیقات کشاورزی دیم در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی در شرایط دیم و آبیاری تکمیلی اجرا شد. قابلیت انتقال مجدد، قابلیت فتوسنتز سنبله بر اساس روش محلول باشی قسمتی از کرت ها با کرات سدیم 14 روز بعد از گرده افشانی و مقایسه وزن دانه های این تیمار با وزن دانه های طبیعی محاسبه شد. براساس نتایج تجزیه واریانس و آزمون مقایسه میانگین اختلاف معنی داری بین ژنوتیپ های مورد بررسی از نظر قابلیت انتقال مجدد در سایت دیم و آبی وجود داشت. از نظر قابلیت انتقال مجدد و میزان فتوسنتز سنبله رقم زراعی کریم در هر دو شرایط برترین ژنوتیپ شاهد بود و در شرایط دیم و آبیاری تکمیلی به ترتیب سه و یک ژنوتیپ برتر از رقم کریم از نظر قابلیت انتقال مجدد بودند. از نظر میزان فتوسنتز سنبله در شرایط دیم سه ژنوتیپ برتر از رقم کریم بودند ولی در شرایط آبیاری تکمیلی رقم کریم به همراه یک ژنوتیپ دیگر برترین بودند.

کلیدواژه ها:

انتقال مجدد ، قابلیت فتوسنتز سنبله ، گندم نان ، تنش خشکی