حسابرسی مبتنی بر ریسک

در حسابرسی مبتنی بر ریسک حسابرس پس از کسب شناخت اولیه از سیستم‌های حسابداری و کنترل داخلی (ثبت سیستم با استفاده از یکی یا تلفیقی از سه روش نمودگر- پرسشنامه و شرح نوشته و انجام دادن آزمون شناخت سیستم) خطرهای ذاتی و کنترل را برآورد می‌کند. برآورد اولیه از خطر ذاتی و کنترل حسابرس را در تشخیص قابل اتکا بودن سیستم کنترل داخلی کمک می‌کند. درصورت قابل اتکا بودن سیستم کنترل داخلی حسابرس به آزمون کنترلهایی می‌پردازد که می‌خواهد بر آن اتکا کند و پس از اجرای آزمون کنترل‌ها و کسب شناخت‌ حاصل از اجرای آن می‌تواند برآورد اولیه از خطر ذاتی و کنترل را تعدیل نموده و نهایی کند. حسابرس با نهایی نمودن خطر ذاتی و کنترل در شرایطی قرار می‌گیرد که می‌تواند خطر عدم کشف را با دقتی مناسب برآورد کند. و با این برآورد می‌تواند نوع و ماهیت و مقدار آزمونهای محتوا را برای کسب شواهد کافی و پشتوانه اظهارنظر خود مشخص کند. با توسعه شرکتها و افزایش روزافزون حجم عملیات آنها، حسابرسان در کاهش ریسک حسابرسی با انجام آزمونهای محتوای گسترده (سندرسی و سایر روش‌های حسابرسی) با مشکل روبرو شدند. پیشرفت فن‌آوری اطلاعات، حسابرسان را در وضعیتی قرار داد که بتوانند روش علمی برای خود بدست آورند و مقدار خطر حسابرسی را از پیش برآورد و تعیین کنند. حسابرسی مبتنی بر ریسک را می‌توان به عنوان فرآیند شناسایی و گزارش ریسک تحریفات با اهمیت در صورت‌های مالی دانست. هدف از بکارگیری حسابرسی مبتنی بر ریسک، افزایش کارایی و اثربخشی حسابرسی است، زیرا با تعیین نوع و ماهیت، زمان‌بندی اجرا و حدود آزمون‌های محتوا به گونه‌ای معقول و همراه با قابلیت پاسخگویی کامل رسیدگی‌ها به میزان مناسبی انجام گردیده و درنتیجه زمان صرف شده به سطح منطقی‌تری تغییر می‌یابد.

کلیدواژه ها:

حسابرسی مبتنی بر ریسک ، ریسک ، اثر بخشی حسابرسی ، کارایی حسابرسی