نقدی پیرامون منشاء اشتباه در هویت در قتل عمد ؛ اشتباه کردن یا به اشتباه انداختن قاتل

به هر اندازه که سخن گفتن از منشات اشتباه در قتل در اذهانی که صرفاً خود را به جزم اندیشی عادت داده اند نامأنوس میباشد، به همان اندازه در نوشتگان حقوقی خلات نگرش عمیق تر به مقوله اشتباه در قتل و خود داری از بسنده نمودن به صرف اشتباه بدونتوجه به منشات آن نمایان است . باری ، همواره به بحث اشتباه در قتل در آموزه های حقوق کیفری پرداخته شده لیکن سخن در این است که آیا این امر که قاتل خود مرتکب اشتباه گردیده و شبهه ی عارض شده را می توان به وی منتسب نمود با وضعیتی که قاتل آنچه که بر حسب یک ضابطه ی نوعی انتظار می رود را در راستای عدم اشتباه در هویت مجنی علیه انجام داده لیکن مقتول وی رابه اشتباه انداخته است ، دارای حکمی یکسان می باشد یا خیر ؟ بدین سان امر دائر بر آن است که آیا منشات اشتباه قاتل بوده است یا مقتول؟ افزون بر این نگارنده با تأکید بر ضرورت همگرائی رهیافت های حقوق کیفری با استلزامات فقه جزائی در ساحت اشتباه در قتل می کوشد تا در این نوشتار از یک سو منشات اشتباه در قتل و تأثیر گذاری آن بر ماهیت قتل عمد را مورد واکاوی قرارداده و ازسوی دیگر با امعان نظر به مقرر گردیدن نوع چهارم قتل عمدی در قانون جدید مجازات اسلامی ، مقوله ی اشتباه در هویت را که مقنن کیفری به سکوت پیرامون آن خاتمه داده و صراحتاً عارض گردیدن آن را منافی ماهیت قتل عمد ندانسته ، مورد نقد و بررسی قرار دهد.