رهیافتی بر سرفصلهای مناسب جهت آموزش پایداری در آموزش معماری امروز

سوخت مصرفی ساختمانها در مجموع تولید نیمی از گازهای گلخانه ای جهان را به عهده دارد. آلودگی موجود ناشی از بی کفایتی و هدر دادن منابع موجود در طرح های غلط است. دخل و تصرف روزافزون انسان در محیط پیرامون با از بین بردن منابع طبیعی مشکلات متعددی را ایجاد کرده است. توسعه پایدار توسعه ای تعریف می شود که ضمن تأمین نیازهای حال حاضر توانایی نسل های آینده را در برآورده ساختن نیازهای خود به مخاطره نیندازد.بنابراین آموزش و توسعه پایدار به مفهوم استفاده بهینه و بهره برداری دست و کارا از منابع پایه، منابع طبیعی و منابع نیروی انسانی برای تأمین نیاز نسل فعلی و نسل های آینده بازنگری در آموزش های دانشگاهی و مهندسی را اجتناب ناپذیر می سازد. در ایران در طی سالهای متمادی تمام ساختمان ها با توجه به اقلیم و شرایط محیطی آن منطقه ساخته می شود. در معماری سنتی شرایط آب و هوایی و جغرافیایی تأثیر زیادی بر طراحی داشته ولی با ورود معماری مدرن و به ویژه استفاده از انواع سیستم های تأسیسات مکانیکی بدون توجه به آینده نقش اقلیم در ساختمان ها کمتر شده است. امروزه مشکلات زیست محیطی آلودگی شهرها و کاهش ذخایر نفتی در کشور نیز باعث شده که صرفه جویی در مصرف انرژی و استفاده از انرژی های پاک و تجدید شونده مطرح و پیگیری شود. در این میان آموزش به عنوان ابزاری برای الگوسازی صحیح و تأثیرگذار در کلیه مراحل اجرای پروژه معماری مورد توجه است و لزوم این آموزش ها در ارتباط با دانشجویان که متولیان توسعه آتی کشور هستند اهمیتی ویژه دارد. روش تحقیق تهیه پرسشنامه، مطالعاتی و کتابخانه ای بوده است. در این مقاله تلاش شده تا ضمن تشریح بررسی الگوها و تفکرات توسعه پایدار در معماری، ضرورت پردازش به این الگو در دوره های آموزشی معماری تبیین شود و منجر به تعیین نقش هر یک از دانشجویان گردد. برای این منظور پرسشنامه ای بین اساتید 2 دانشگاه علم و صنعت و دانشگاه آزاد تهران مرکز، ارائه نمودم و به نتایجی در این خصوص دست پیدا کردم.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، آموزش پایداری ، پایداری ، معماری امروز