هوشمندی راهبردی در سیاست گذاری؛ روند تکامل آینده پژوهی و آینده نگری در حوزه سیاست گذاری های علم و فناوری اروپا

اگرچه امروز به صورت سنتی از روش های مختلف آینده پژوهی جهت پشتیبانی از تصمیم گیری های سیاستی استفاده می شود، اما رشد روزافزون دانش محوری، شتاب تغییرات فناورانه و ساختاری، افزایش توزیع شدگی و شبکه ای شدن اقتصاد باعث شکل گیری نیاز به سبک های نوینی از فرایندهای سیاستی (سیاست پژوهی، سیاست گذاری، اجرا و ارزیابی( و اداره امور شده است. این شرایط باعث افزایش پیچیدگی ها و عدم قطعیت ها در سیاست گذاری ها، کاهش زمان موجود برای مهیا شدن و در نهایت منجر به الزامی افزون برای روش های آینده نگرانه شده است. این مقاله به بررسی روندهای موجود در هوشمندی راهبردی در سیاست گذاری و پتانسیل های فعلی و آینده آن در فرایندهای سیاست گذاری می پردازد. تعریف مختصر هوشمندی راهبردی در سیاست گذاری عبارت است از: مجموعه ای از اقدامات جستجو، پردازش، اشاعه و حفاظت از اطلاعات با هدف ارائه آنها به فرد مناسب در زمان مناسب جهت اتخاذ تصمیم درست . سه روش هوشمندی راهبردی در سیاست گذاری مورد بررسی قرار می گیرد: پیش بینی فناوری، ارزیابی فناوری و آینده نگاری فناوری. پیش بینی فناوری به تحلیل شرایط و پتانسیل های پیشرفت های فناوری در یک چارچوب منسجم و مشخص می پردازد. ارزیابی فناوری با تولید گزینه هایی در مورد یک فناوری یا مسئله ای خاص که از پیشرفت های نوین ناشی شده اند، به سیاست گذاری های یاری می رساند. آینده نگاری فناوری نیز به بررسی تاثیرات توسعه فناوری در مقیاسی وسیع تر می پردازد.

کلیدواژه ها:

هوشمندی راهبردی ، پیش بینی فناوری ، سیاست گذاری ، ارزیابی فناوری ، آینده نگاری فناوری ، نوآوری