مدیریت دانش و راهبرد رقابتی شرکت؛ نقش نقاط مرجع راهبردی

شیوه تدوین و طراحی راهبرد که در ده یا پنج سال قبل استفاده می شد دیگر کارایی نخواهد داشت. این پدیده تا حد زیادی به علت تغییراتی است که در جهت افزایش اهمیت اطلاعات و دانش به وجود آمده است. شرکت ها با تغییر جهت رقابت در بازار به سمت افزایش نرخ نوآوری دریافتند که دانش، دارایی کلیدی آنها است. دراکر به درستی خاطرنشان ساخت که ارزشمندترین دارایی شرکت ها در قرن بیست و یکم دانش و دانشگران آنها می باشند. در چنین محیطی توانایی شرکت در بهره گیری از دارایی های ناملموس، بسیار مهم تر و حیاتی تر از توانایی اش در مدیریت و سرمایه گذاری پیرامون دارایی های ملموس و فیزیکی می باشد. پیش فرض اصلی مدیریت دانش این است که اقدامات آن موجب خلق نوعی مزیت رقابتی می شود. اما این موضوع چگونه تحقق می یابد؟ یک احتمال این است که شرکت ها نیاز به نوعی راهبرد مدیریت دانش دارند که به تحقق این هدف کمک کند. اما ماهیت راهبرد مدیریت دانش چیست و چگونه در طی زمان تغییر می کند؟ دو قطب اصلی مدیریت دانش، فناوری و منابع انسانی هستند. چه ترکیبی از این دو عامل می تواند منجر به اثربخشی چنین راهبردهایی شود؟ این وضعیت، مبهم و نامشخص است زیرا مبانی و چارچوب نظری مربوط به راهبرد مدیریت دانش، نسبتا جوان و نوپا بوده و طی چند سال اخیر توسعه یافته اند. در این مقاله ابتدا به طور مختصر به راهبرد مدیریت دانش پرداخته ایم و سپس رابطه میان راهبرد رقابتی و راهبرد مدیریت دانش را با استفاده از مرور مبانی نظری و تئوری نقاط مرجع راهبردی مورد بررسی قرار داده ایم.

کلیدواژه ها:

راهبرد رقابتی ، مدیریت دانش ، راهبرد مدیریت دانش ، تئوری نقاط مرجع راهبردی