ارائه چارچوب مفهومی برای اندازه گیری سرمایه ساختاری در دانشگاه

در اقتصاد مبتنی بر دانش، محصولات و سازمان ها براساس دانش زندگی میکنند و می میرند و موفق ترین سازمان ها، آنهایی هستند که از این دارائی ناملموس به نحو بهتر و سریع تری استفاده میکنند. سازمان ها آگاه هستند که دانش با ارزش ترین و راهبردی ترین منبع در محیط کسب و کار امروزی است. همچنین امروزه، رویکرد مدیریت دانش و سرمایه فکری به عنوان معیاری برای دانشگاه ها تبدیل شده که وظیفه و هدف اصلی آنها تولید و انتشار دانش می باشد. مدیران میدانند که اگر به دنبال دستیابی به مزیت رقابتی هستند، ناگزیر به اداره فرایند یادگیری و اندازه گیری نتایج آن هستند. سرمایه فکری دیدگاه و مفهوم جدیدی است که می تواند به مقابله با موانع و مشکلات نظام موجود آموزش عالی کشور بپردازد. سرمایه فکری، کلید موفقیت سازمان های دانایی محور از جمله دانشگاه ها محسوب میشود. رؤسا و مدیران دانشگاه ها برای تزریق روحیه نشاط و پویایی و ایجاد ارزش های علمی و اجتماعی در محیط های دانشگاهی باید بتوانند سرمایه های فکری زیر مجموعه خود را به درستی شناسایی و ارزش گذاری کرده و آنها را در همه ابعاد اداره نمایند. با این حال، در چند سال اخیر، مسأله کمی کردن ارزش عناصر سرمایه فکری همواره مورد سؤال بوده است. به همین دلیل، در این مقاله با استفاده از روش مروری و بررسی چارچوب های مختلف ارائه شده در این زمینه مؤلفه ها و شاخص های مناسب جهت اندازه گیری سرمایه ساختاری به عنوان یکی از ابعاد اصلی سرمایه فکری که کمتر مورد توجه قرار گرفته، بیان شده است که در نتیجه سه بعد سرمایه زیرساختاری، سرمایه تحقیق و نوآوری و سرمایه زیرساخت دانشی، هشت مؤلفه و 50 شاخص برای اندازه گیری این مؤلفه ها به دست آمد.

کلیدواژه ها:

سرمایه فکری ، سرمایه ساختاری ، سرمایه زیرساختاری ، سرمایه تحقیق و توسعه ، سرمایه زیرساخت دانش