تاثیر تخصص گرایی بر کارکرد دولت محلی، مورد: شورای اسلامی شهر تهران

کارکرد و حوزه عمل دولت محلی است امور ذاتاً محلی در فضای جغرافیایی است که به طور مستقیم به سرنوشت مردم وساکنان آن مربوط میشود. امور محلی اموری فرایندی است و شامل مراحل تشخیص، بررسی، تصمیمگیری، اجرا، نظارت وبازخورد می شود. مدیریت مراحل فرایندی مزبور مستلزم مجموعه ای از موسسات و نهادهای سطح محلی است که یکی از آنهانهاد تشخیص دهنده و تصمیم گیری است که مردم محل انتخاب می کنند و از آن به نهاد شورا، انجمن، هیأت امنا و نظایر آنتعبیر میشود. این نهاد منتخب مردم محلی بوده و به نیابت از آنها فرایند تشخیص و تصمیم گیری درباره امور ذاتاً محلی را کهمستقیماً به سرنوشت مردم مربوط میشود را بر عهده دارد. از آنجا که تصمیم گیری در ارتباط با امور محلی شهروندان، مستلزمتخصص گرایی است، لذا تصمیم گیران امور محلی می بایستی دارای تخصص های لازم در زمینه مربوطه باشند. چنانچه اینتصمیم گیران فاقد تخصص لازم باشند کارکرد حوزه تصمیم گیری با چالش مواجه شده و حوزه اجراء نیز که تابع حوزه تصمیماست دچار دوگانگی و یا آشوب اجرایی خواهد شد.این پژوهش با بررسی تخصص گرایی در بین اعضاء شورای شهر تهران در چهار دوره مورد نظر، به بررسی رابطه تخصصگرایی و کارکرد شورا پرداخته است. نتایج تحقیق نشان میدهد که فقدان تخصص گرایی در بین اعضاء مزبور کارکرد این شورارا تحت تاثیر قرار داده است و بستر ناکارآمدی و دور شدن از وظایف ذاتی آنرا فراهم ساخته است.روش انجام این تحقق توصیفی- تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات در دو بخش کتابخانه ای و میدانی انجام شده است.