بررسی احتمال بقای یک ساله و عوامل مؤثر بر آن در بیماران سکته قلبی

مقدمه: بیماری های قلبی عروقی مهم ترین عامل مرگ و میردراغلب کشورهای جهان شناخته شده اند وطبق آمارهای رسمی،میزان مرگ و میر ناشی از این پدیده درایران روبه افزایش است. باتوجه به نقش متغیرهای مختلف درروند بیماری،در این تحقیق تلاش شده مقدار احتمال بقای وارتباط آن با متغیرهای مختلف مؤثر درمیزان بقای بیماران مبتلابه سکته قلبی مورد مطالعه قرارگیرد. موادوروش ها: مطالعه انجام شده یک مطالعه هم گروهی تاریخی می باشدکه113بیمار بستری دربخش CCU بیمارستان امام حسین(ع) شاهرود باتشخیص سکته حاد قلبی درشش ماه دوم سال1382 و1383را مورد بررسی قرارداده است. دراین مطالعه ضمن بررسی سرانجام بیماری تا یک سال پس ازسکته قلبی،اطلاعاتی درمورد سن،جنس،مصرف سیگار ،سابقه دیابت،دریافت و عدم دریافت استرپتوکیناز نیز استخراج گردید و اثرآن بر سرانجام بیماری outcome بااستفاده ازروش حاصل ضرب کاپلان-مایر بررسی شد. داده ها بااستفاده ازنرم افزار SPSS و Epi-Info آنالیز گردید. نتایج: میانگین سن بیماران 13/1 ± 63/9 سال بود.ازاین افراد تحت مطالعه 64/6 درصد مرد و 23/9 درصدسیگاری بوده اند. 53/1 درصدسابقه فشار خون بالا، 24/8 درصدسابقه دیابت، 35/4 درصدسابقه بیماری های ایسکمیک قلبی و 6/2 درصدنیز بلوک قلبی داشته اند. درطی یک سال 36 نفر 36/9 % ازبیماران براثربیماری قلبی فوت نموده اند. احتمال بقای یک ساله درمردان 69/9% و در زنان 65/0 % بوده که تفاوت معناداری رانشان نمی دهد. احتمال بقای یک ساله دربیماران دریافت کننده استرپتوکیناز 81/6% به طورمعناداری بالاتر ازبیمارانی بودکه استرپتوکیناز دریافت نکرده بودند این اختلاف پس از حذف اثر سیگار نیز معنادار بود .(P<0/05). نتیجه گیری: دراین مطالعه مصرف استرپتوکیناز به عنوان یک داروی ترومبولیتیک درمیزان بقای بیماران مؤثر بوده درحالی که جنسیت وسابقه بیماری های ایسکمیک قبلی و دیابت دراین بیماران براحتمال بقای یک ساله تأثیر ندارند.

کلیدواژه ها:

احتمال بقا ، سکته قلبی ، استرپتوکیناز ، دیابت