بررسی تطبیقی کیفیت محیط در محورهای پیاده شهری ( موارد مطالعه : محور هراز در آمل و محور مدرس در بابل / مازندران)

یکی از تحولات اخیر در گرایش های جدید شهرسازی جهان، توجه به حرکت پیاده و نیازهای آن به عنوان یک موضوع فراموش شده شهری است. امروزه تأکید بیش از حد بر حرکت سواره و حل مسائل مختلف آن و غفلت از ساماندهی و برنامه ریزی برای حرکت پیاده، یکی از نواقص شهرسازی معاصر محسوب می گردد. توجه به موضوع حرکت پیاده همواره با نیازها و خواسته های انسان در می آمیزد و می تواند از پر اهمیت ترین و ضروری ترین موارد در حقوق طبیعی استفاده کنندگان از فضای شهر تلقی گردد. هدف از انجام این پژوهش تعیین وضعیت شاخص های کیفیت محیط در محورهای پیاده هراز و مدرس و دست یابی به فضای سالم و پایدار شهری و ایجاد امنیت و سرزندگی در فضای شهری می باشد. این مقاله به سنجش کیفیت محیط در محورهای پیاده از حیث هفت شاخص عبور و مرور، موانع فیزیکی، کیفی و کالبدی، ادراک محیطی، جذابیت محیطی، امنیتی و فرهنگی – اجتماعی می پردازد. ماهیت این پژوهش کاربردی و روش انجام آن، توصیفی – تحلیلی می باشد. روش گردآوری اطلاعات نیز بر اساس مطالعات اسنادی، مصاحبه و پرسش نامه می باشد. برای تحلیل پرسش نامه ها از آزمون های آماری Tتک نمونه ایی و T با نمونه های مستقل استفاده شده است و در پایان شاخص های هفت گانه بر اساس آزمون فریدمن رتبه بندی گردیدند. نتایج حاصل از آزمون T تک نمونه نشان می دهد وضعیت عمومی کیفیت محیط در دو محور پیاده هراز و مدرس، بر اساس شاخص های هفت گانه نسبتا مناسب می باشد و چون سطح معناداری آزمون کمتر از 0.05، یعنی (0.000) می باشد؛ نتیجه بدست آمده از نظر آماری کاملا معنی دار است. با توجه به یافته های تحقیق این دو پیاده رو علی رغم دارا بودن وضعیت نسبتا مناسب به لحاظ کیفی، نیازمند تغییرات بسیاری در زمینه های مختلف می باشند تا تبدیل به فضای دلپذیر و سرزنده و ایمنی برای شهروندان جهت پیاده روی گردند.

کلیدواژه ها:

کیفیت محیط شهری ، پیاده مداری ، عابر پیاده ، کیفیت مسیر پیاده