تاثیر روانشناسی محیطی در پایداری طرح معماری

توسعه پایدار و در پی آن معماری پایدار، یکی از موضوعات اساسی در معماری معاصر می باشد. معماری، سبک طراحی و شیوه ساخت و ساز ساختمان ها و دیگر ساختارهای فیزیکی است. این که هر ساختمان بتواند با محیط طبیعی که در آن واقع شده، رابطه برقرار کند جای بحث ندارد، آنچه چالش برانگیز است نوع و چگونگی این رابطه است. انسان با توجه به نیازها، ارزش ها و هدف های خود محیط را دگرگونمی کند و به طور متقابل تحت تاثیر محیط دگرگون شده قرار می گیرد، تأثیر انسان بر محیط و تأثیر متقابل محیط بر انسان در سال های اخیر مورد توجه چشم گیری قرار گرفته است. روانشناسی محیطیبه رفتارهای مرتبط با محیط فیزیکی میپردازد. زمانی صرفاً به ظاهر ساختمان ها اهمیت ویژه ای می دادند، اما امروزه، تاثیراتی که آن ها بر افراد می گذارند مهم شمرده می شوند. در همین راستا، ازروانشناسی محیط در جهت ارتقا، سطح زیست توسعه پایدار شهری و معماری پایدار می توان بهره برد. از آنجا که محیط، شکل دهنده و محدود کننده رفتارهاست، برنامه ریزی مناسب به منظور اطمینان یافتناز حداکثر رضایتمندی، کارایی و رشد، ضرورت دارد. نظر به اهمیت رفتار کاربران در تحقق اهداف معماری، پژوهش حاضر ثبات و پایداری طرح های معماری و رابطه آن با روان شناسی محیطی را مد نظر قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، روانشناسی محیطی ، معماری