بررسی انواع زمان در دفتر چهارم، پنجم و ششم «مثنوی» با رویکرد«سبک شناسی رایانشی-پیکره ای»

در مقالهٔ حاضر، توزیع بسامدی و درصدی انواع زمان را در سه دفتر چهارم، پنجم و ششم مثنوی با رویکرد «سبکشناسی رابیانشی - پیکردهای» بیررلس سی کردهایم که هدف آن، کشف جنبه هایی صدای دستوری، سیک روایی و میزان واقع گرایی در دفاتر ذکر شده است. میانی نظری و کاربردی پژوهشی، تلفیقی از «نظریهٔ نقش گرایی هلیدی» و دستور سنتی فارسی است و پیکرهٔ زبانی آن شامل ۱۵۸۹۰ فعل است که به روش نمونه گیری نظاممند از جامعهٔ آماری دفاتر فوق، انتخاب و شانزده متغیر زمان در آن تحلیل شده است. یافته های آماری نشان میدهد که انواع زمان حال با ۹۶ درصد، بیشترین و آینده با سه درصد کمترین بسامد را دارند، زمان گذشته نیز ۳۵ درصد زمانها را به خود اختصاص داده است. نمود گذشته چهار درصد و نمود حال، حصفر است؛ امر، نهی و الزام نیز شامل هجده درصد می شود. درصد بالای زمان حال بیانگر این است که مولانا، فلسفهٔ «روانشناسی انسان گرایانه» داشته و به زندگی در «اینجا و اکنون» میاندیشیده است. همچنین وی از داستان ها و رویدادهای گذشته نیز برای تبیین احوال افراد استفاده کرده که زمینهٔ گفتوگو و چند صدایی حال و گذشته را موجب شده است.

کلیدواژه ها:

زمان ، مثلث سبکی ، نمود ، انسانگرایانه ، اینجا و اکنون