بررسی کارآیی هاضم هوازی در تثبیت لجن تصفیه خانه فاضلاب شهر سرکان

سال انتشار: 1382
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 487

فایل این مقاله در 7 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_SJH-10-4_006

تاریخ نمایه سازی: 7 اسفند 1395

چکیده مقاله:

هضم هوازی متداولترین روش تثبیت مواد آلی لجن برای تصفیه خانه های کوچک فاضلاب به شمار می رود.هدف از این تحقیق ارزیابی کارآیی هاضم هوازی در مقیاس آزمایشگاهی جهت تثبیت لجنهای دفعی از تصفیه خانهفاضلاب شهر سرکان می باشد.این تحقیق به مدت ٧ ماه از مرداد تا اسفندماه ١٣٨٠ در چهار مرحله مجزا بر روی لجنهای دفعی این تصفیه خانهانجام شد. عملیات هضم هوازی در داخل بیوراکتور به حجم ٣٠ لیتر در آزمایشگاه بهداشت محیط دانشکده بهداشتهمدان انجام گرفت . در هرمرحله، ابتدا یک نمونه از لجنهای دفعی از تصفیه خانه فاضلاب سرکان آنالیز شده سپسنمونه های تهیه شده از بیوراکتور درطول سه هفته عملیات هضم هوازی مورد بررسی قرار گرفت. شاخصهای تثبیت واستفاده مجدد لجن که در این نمونه ها تعیین شدند، پارامترهای نسبت جامدات فرار به جامدات کل (VS/TS)، درصد کاهش جامدات فرار، سرعت ویژه جذب اکسیژن (SOUR) و تعداد کلیفرم های کل (TC) و مدفوعی (FC) بودند. نتایج آزمایشات نشان دادکه مقادیر متوسط نسبت SOUR, VS/TS و FC در لجنهای خروجی از این تصفیه خانه به ترتیب مقادیر 0/754، 3/395 و (8)1/93x10 بودند. اندازه گیری شاخصهای تثبیت لجن در بیوراکتور مشخص کردکه میزان جامدات فرار (VS) بعد ازگذشت حداکثر ١١ روز ٤٠ درصد کاهش داشته و نسبت (VS/TS) حداکثر در روز پانزدهم به کمتر از ٦٠ درصد رسیده است. همچنین مقدار (SOUR) نیز حداکثر بعد از گذشت ١٧ روز به کمتر از 2mgo2/gr.vs.h کاهش یافته است. میانگین تعداد کلی فرمهای مدفوعی پس از انجام مراحل هضم هوازی در لجنهای موجود در بیوراکتور پس از گذشت ٢٢ روز (6)1/08x10 تعیین شد. این نتایج مشخص نمودکه لجنهای دفعی از تصفیه خانه فاضلاب سرکان خام و تثبیت نشده هستند و هاضم هوازیقادر است در مدت ١٧ روز این لجنها را تثبیت نماید. با این وجود کیفیت میکروبی لجنهای موجود در هاضم پس ازگذشت ٢٢ روز حداکثر در سطح کلاس B استاندارد سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا قرار می گیرد. بر این اساس، لجنهای تثبیت شده در هاضم هوازی در نهایت قابلیت احیای خاکهای ضعیف و یا استفاده در اراضی جنگلی را داشته اما به هیچوجه نبایستی به عنوان کود در اراضی کشاورزی بکار گرفته شوند.

نویسندگان

مهدی فرزادکیا

استادیار گروه بهداشت محیط دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی همدان

نفیسه نوریه

کارشناسی بهداشت محیط