بررسی اثر بخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر سازگاری اجتماعی و عاطفی معتادان شهر بجنورد

هدف: مداخلات روان شناختی می تواند به واسطه ایجاد تغییرات جسمانی، روانی و اجتماعی سهم بسزایی در بهبود کیفیت زندگی معتادان داشته باشد. این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی گروه درمانی شناختی – رفتاری بر سازگاری اجتماعی و عاطفی معتادان شهر بجنورد انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی (پیش آزمون - پس آزمون) با گروه کنترل و آزمایش 30 نفر از معتادان به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش وکنترل هر گروه 15 نفر قرار گرفتند.گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 120 دقیقه ای در جلسات گروهی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. از پرسشنامه سازگاری اجتماعی و عاطفی بل بعنوان ابزار ارزشیابی در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. به منظور توصیف داده های این پژوهش از شاخص های آمار توصیفی (مانند میانگین و انحراف استاندارد) و نیز از شاخص های آمار استنباطی مانند تحلیل کواریانس چند متغییری MANCOVA استفاده شد و داده ها به کمک نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت یافته ها: نتایج نشان دادند که درمان گروهی به شیوه شناختی- رفتاری بر سازگاری اجتماعی و عاطفی معتادان شهر بجنورد بطور معنی دار موثر است. نتیجه گیری: با توجه به معنی دار بودن یافته ها، گروه درمانی شناختی - رفتاری می تواند شیوه درمانی موثری در درمان اعتیاد و بهبود مشکلات سازگاری آنان باشد

کلیدواژه ها:

درمان شناختی – رفتاری ، سازگاری اجتماعی ، گروه درمانی ، اعتیاد