بررسی رابطه بین کاهش دید بصری شهروندان به وسیله عناصر موجود در فضا های باز اجتماع پذیر و بروز استرس

افول وجوه کیفی محیط های اجتماع پذیر شهری بعنوان محصول رشد و توسعه شتابان شهرها، سبب بروز استرس هایمحیطی و نارضایتی شهروندان گشته که عوارضی همچون افسردگی روحی و روانی تا اشکال مختلف آشوبها و تخریب-های شهری را منجر می گردد. در چنین شرایطی بسیاری از اندیشمندان و نظریه پردازان حوزه معماری و شهرسازیرویکرد ارتقای کیفیت دیداری (بصری) شهروندان را به عنوان رهیافتی در دستیابی به هدف کنترول استرسشهروندی عنوان کردهاند. اهداف اصلی این رویکرد در دو محور بهبود شرایط کالبدی از منظر بصری و تصورات ذهنیشهروندان از فضاهای غیر قابل رویت شهری تعریف می شود. این امر با هدف گذاری در ایجاد شرایط مطلوبکالبدی/محیطی و برداشت مثبت نسبت به جوانب عینی و قابل مشاهده محیط تحقق می یابد. برای این منظور لازم استمتغییرها و مولفه های تاثیرگذار بر کیفیت فضاهای جمعی شهری شناسایی شده و میزان استرس کاربران از هر یک ازاین مولفه ها سنجیده شود تا در صورت وجود تفاوت آشکار در وضعیت سنجش شده با وضع مطلوب، نسبت به تدوینراهکارهای مناسب جهت ارتقا و بهبود مولفه های کیفیت این گونه فضاها اقدام گردد. در مقاله حاضر کوشش شده تا بابرسی نظریات و تجارب مختلف در زمینه سنجش استرس، با استفاده از رویکردی تحلیلی و با ستفاده از جدول شانونمدلی ارایه گردد تا با استفاده از آن بتوان در شرایط محیطی و اجتماعی متفاوت نسبت به ارزیابی کیفیت استرس، نسبتبه اهداف مشخص شده اقدام گردد. مطمینا توجه به میزان رویت پذیری فضاهای شهری در محیط های گوناگون به ویژهدر فضاهای جمعی با در نظر گرفتن عوامل مختلف کالبدی، می تواند عاملی در بهبود حیات شهری و کاهش استرس درافراد شود و زمینه از بین رفتن بسیاری از معضلات اجتماعی که امروزه دامن گیر محیط های شهری است را ایجاد نماید.

کلیدواژه ها:

استرس ، کاهش دید ، فضاهای اجتماع پذیر ، شهروندان