کاهش سربار مسیریابی در شبکه های سیار موردی بر اساس پروتکل DSR

یک شبکه سیار موردی نوعی شبکه بی سیم است. علاوه بر بی سیم بودن این نوع شبکه ها قابلیت جابجایی نیز دارند و کار را با پیچیدگی بیشتری مواجه می کنند این نوع شبکه ها دارای ساختار از پیش تعیین شده ای نمی باشند و بدون هیچ زیر ساختار خاصی بر پا می شوند و در جنگهای نظامی ، عملیات نجات در مناطق آسیب دیده و کنفرانس ها کاربرد بسیار دارند. با توجه به محدودیت های موجود در شبکه های سیار موردی پروتکل های مسیریابی بر مبنای تقاضای زیادی در این شبکه ها ارائه شده است که نسبت به الگوریتم های از پیش محاسبه شده از کارایی بهتری برخوردار هستند چون نیاز به پخش دوره ای اطلاعات ندارند، یکی از مطرح ترین پروتکل های بر مبنای تقاضا در شبکه های سیار موردی DSR می باشد. در این مقاله هدف کاهش سربار مسیریابی در شبکه های سیار موردی بر اساس تغییر در مکانیسم نگهداری مسیر در پروتکل مسیریابی DSR می باشد که ضمن دارا بودن قابلیت اطمینان بالا بتواند عملیات انتقال اطلاعات را با وجود شکستگی لینکها به درستی به انجام رساند؛ طوری که هر گره در طول مسیر حداقل داده ها را از دست بدهد. نتایج شبیه سازی بر روی گره های متحرک نشان می دهد که در یک محیط مشابه روش پیشنهادی در مقایسه با پروتکل پایه، سربار مسیریابی را به میزان 15درصد کاهش می دهد.

کلیدواژه ها:

مسیریابی در شبکه های موردی ، Topology Base Routing ، ODSR ، Manet ، مسیریابی از مبدا پویا