سازوکارهای بکارگیری گیاهان ترازیخته جهت امنیت غذایی و توسعه پایدار روستایی

امروزه تدوین بکارگیری راهبردهای سازنده همچون بیوتکنولوژی کشاورزی در راستای حفظ امنیت غذایی، یک محور اساسی در جهت پیشروی به سمت توسعه پایدار روستایی محسوب می شود. این در حالیست که تقریباً 854 میلیون نفر از جمعیت دنیا در سوء تغذیه به سر می برند. استراتژی امنیت غذایی به مفهوم بکارگیری راهکارهای دراز مدت به منظور تامین و دردسترس قرار دادن مواد مورد نیاز تغذیه برای تمامی افراد جوامع جهان است و حجم مواد غذایی مورد نیاز از نظر کمیت و کیفیت و در ارتباط با ساختار جمعیتی کشورهای مختلف جهان محاسبه می کند. در حقیقت ایجاد امنیت غذایی، تضمین کننده جوابگویی به نیازهای تغذیه انسان است از طرفی شرط لازم دستیابی به امنیت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جهانی است. از آنجا که هدف توسعه پایدار روستایی ارتقا سطح درآمد و زندگی روستاییان و کشاورزان و رفع فقر، با تقویت زیرساخت های مناسب تولید است، ضروری می باشد تا به امینت غذایی توجه شود. لذا امروزه راهکار منطقی برای افزایش امنیت غذایی در کشورها، سرمایه گذاری بر روی تحقیقات بیوتکنولوژی و بهره گیری از گیاهان تراریخته است.گیاهان تراریخته منتج از بیوتکنولوژی باعث بهبود یافتن مقاومت گیاهان نسبت به حشرات، بیماری ها و مقاومت بیشتر به شرایط نامساعد آب و هوایی، تنش های محیطی و افزایش ارزش غذایی محصولات کشاورزی می شوند. این مقاله از طریق مطالعه مروری ضمن بیان نقش و جایگاه ویژه بیوتکنولوژی در افزایش امنیت غذایی، بر کاربرد موثر و بهینه آن در توسعه بایدار روستایی نیز اشاره دارد. به عبارتی این مقاله با نگاهی کارشناسانه بر مفهوم و ماهیت گیاهان ترازریخته ، نقش گیاهان ترازریخته در امنیت غذایی از طریق مطالعه تحقیقات مربوطه، سازوکارهای بکارگیری گیاهان ترازریخته را در توسعه روستایی پایدار مثبت ارزیابی کرده و آنرا موجب افزایش تولید بهینه مواد غذایی و کاهش فقر معرفی می کند.

کلیدواژه ها:

بیو تکنولوژی ، گیاهان ترازیخته ، امنیت غذایی ، توسعه پایدار روستایی