توانمندی های مراکز آموزش عالی علمی- کاربردی در توسعه کارآفرینی

توسعه کارآفرینی از نیازهای اساسی جهان امروز برای توسعه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و پیشرفته در عصر حاضر است. تجربه نشان داده است که در توسعه کار آفرینی، آموزش در کنار عوامل تسهیل کننده دیگر مانند قوانین و مقررات، مکانیزم های حمایتی، فرهنگ سازی و ... جایگاهی منحصر به فرد و انکارناپذیر دارد. در دنیای کنونی، سرمایه اصلی جوامع، دانش، مهارت و نگرش منابع انسانی آنها است. برای اینکه این سرمایه در خدمت سعادت جامعه باشد به قابلیت های کارآفرینی نیاز است. در حال حاضر توسعه کارآفرینی هسته برنامه های توسعه کشورها است. از اینرو، سرمایه گذاری در قابلیت های کارآفرینی منابع انسانی جایگاه ویژه ای دارد. انتظار می رود دانشگاه ها در توسعه قابلیت های کارآفرینی نقش محوری ایفا نمایند. به طور کلی از دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی علمی-کاربردی انتظار می رود که یک جریان نوآوری در کشور ایجاد نمایند و قابلیت های کارآفرینی مورد نیاز جامعه را فراهم نمایند. همچنین مراکز آموزش علمی- کاربردی می توانند قابلیت های کارآفرینی شامل دانش، مهارت و نگرش کارآفرینی را در دانش آموختگان ایجاد نمایند و دانش آموختگان به عنوان عاملان تغییر اجتماعی، این قابلیت ها را در جامعه ترویج دهند. امروزه، توسعه کارآفرینی و ایجاد زمینه های خود اشتغالی از اهداف هر دانشگاهی می باشد. در دنیای رقابتی، دانشگاه ها برای حفظ بقای خود راهی جز حرکت به سمت کارآفرینی ندارند. برای نیل به این منظور می بایست تغییراتی در فرآیند های آموزشی، فرآیندهای پژوهشی، ساختار، فرهنگ و شیوه و محتوای تعامل دانشگاه ها با بنگاه ها و دولت ایجاد شود. هدف از ارائه مقاله حاضر تبیین جایگاه مراکز آموزش عالی علمی- کاربردی در توسعه کارآفرینی و همچنین ایجاد انگیزه کارآفرینی در فارغ التحصیلان است. در این مقاله در زمینه خلاقیت، نوآوری و کارآفرینی، نقش دانشگاهها و مراکز آموزش عالی در توسعه کار آفرینی در کشور، ویژگیهای افراد خلاق، راههای پرورش خلاقیت، تعاریف کار آفرین و کار آفرینی، و... بحث می شود و در پایان پیشنهاداتی ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

توسعه کارآفرینی ، آموزشهای علمی- کاربردی ، دانشگاه کارآفرین ، نظام نوآوری ، آموزش عالی خلاقیت