حق آموزش و تحصیل در کودکان و نوجوانان از منظر روانشناسی،کنوانسیون حقوق کودک ونظام حقوقی ایران

زندگی بشری مرهون در اختیار داشتن ابزار لازم از جمله آموزش و تحصیل در زمینه های گوناگون است به گونه ای که حق آموزش یکی از حقوق بشر محسوب گردیده و از زمره ی تکالیف دولت ها درآمده است.در نظام حقوقی ایران نیز همچون سایر کشورها به این مهم توجه گردیده ، به گونه ای که در اصل سوم قانون اساسی به موضوع آموزش همگانی و رایگان و در قانون حمایت از کودکان و نوجوانان به تکلیف والدین و سرپرستان در این خصوص تاکید گردیده است.مساله سواد و تحصیلات اطفال از مهمترین مسایل جامعه ی بشری محسوب می شود. اهمیت این موضوع از این روست که بی سوادی و حتی کم سوادی خود ریشه ی بسیاری از مسایل دیگر مانند اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی است. پژوهش های صورت گرفته در زمینه ی تعلیم و تربیت و بحث های روانشناسی آموزش، حاکی از نبود امکانات کافی آموزشی و ضعف سیستم آموزش کشور یکی از دلایل اصلی ترک تحصیل دانش آموزان در مقاطع دبستان و راهنمایی ست. کودکان متعلق به خانواده هایی با پایگاه اقتصادی و اجتماعی پایین از انگیزه ی تحصیلی بسیار پایین برخوردارند. همچنین شرایط اقتصادی- اجتماعی حاکم بر جامعه نیز در چگونگی تبلور انگیزه های رشد و پیشرفت تحصیلی نقش بسزایی دارد. با وجود اهمیت مساله سواد آموزی و تحصیلات، متاسفانه بخش مهمی از دانش آموزان کشور در دوره عمومی یعنی راهنمایی و دبستان مدرسه را ترک می کنند. و این اتفاق در شرایطی رخ می دهد که تحصیل در دوره عمومی اجباری بوده و حتی ایران جزو معدود کشورهایی به حساب می آید که قانونی در زمینه ی تعیین جریمه مالی برای اولیای کودکان محروم از تحصیل وضع کرده است

کلیدواژه ها:

آموزش ، تحصیل ، روانشناسی ، حقوق ، کنوانسیون حقوق کودک