ارتباط سبک تدریس معلمان با فرسودگی تحصیلی، خود کارآمدی تحصیلیو پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ششم ابتدایی

پژوهش حاضر با هدف ارتباط سبک تدریس معلمان با فرسودگی تحصیلی، خود کارآمدی تحصیلی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ششم ابتدایی صورت گرفته است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه ی معلمان و دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سراوان می باشند. در این پژوهش، از روش نمونه گیری مبتنی بر هدف استفاده می شود. به این صورت که از بین دانش آموزان پایه ششم مقطع ابتدایی با کمک جدول مورگان تعداد 532 نفر را به صورت تصادفی انتخاب شد و معلمان همان دانش آموزان به عنوان نمونه معلمان در نظر گرفته شد. ابزار جمع آوری اطلاعات فرسودگی تحصیلی از پرسشنامه برسو و همکاران، خودکارآمدی تحصیلی، سبک تدریس معلمان گراشا و ریچمن و پیشرفت تحصیلی محقق ساخته استفاده و پس از جمع آوری نتایج به کمک نرم افزار SPSS19 و با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد بین سبک تدریس معلمان و فرسودگی تحصیلی P=0/010 و خودکارآمدی تحصیلی P=0/0001 و پیشرفت تحصیلی P=0/001 رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. با توجه به نتایج پژوهش می توان اظهار داشت که سبک تدریس معلمان نقش اساسی در وضعیت تحصیلی دانش آموزان شده و قادر است بر پیشرفت تحصیلی، فرسودگی تحصیلی و خودکارآمدی آن ها تاثیر بگذارد

کلیدواژه ها:

پیشرفت تحصیلی ، خودکارآمدی تحصیلی ، دانش آموزان ، سبک تدریس ، فرسودگی تحصیلی