تحلیلی جامعه شناختی، بر علل به حاشیه راندن زنان در تاریخ ادبیات فارسی

بنیادی ترین دلیل منتقدان فمنیست این است، که به دلیل سلطه فرهنگ مردسالار، موضوع تجربه زنان در ادبیات چندان مورد توجه واقع نشده است. در فرایند تاریخ، زن به یک موجود فرهنگی بدل شده، که حقوقش سلب شده است. در چنین فضای فرهنگی و اجتماعی، زنان نیز تمایلی به نشر افکار خود نشان ندادند. نوع دیگر آن کتمان نام زنان است که نویسندگان و شاعران زن، به هنگام نشر آثار و افکار خود، نام خود را پنهان کرده اند. پژوهش حاضر که با تکیه بر نظریات فمنیستی، و با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است، در پی کشف این مساله است که در سنت ادبی، دلایل انکار خلاقیت ادبی زنان و دستاوردهای آنان چه بود یافته های پژوهش با توجه به جایگاه زنان در جامعه و نیز تاریخ ادبیات فارسی و با تکیه بر شخصیت چند تن از زنان شاعر و نویسنده ( رابعه کعب قزداری بلخی ، مهستی گنجوی، ژاله قایم مقامی، سیمین دانشور و شهرنوش پارسی پور )، به این مساله پاسخ داده است.

کلیدواژه ها:

تاریخ ادبیات ، زنان ایرانی ، شاعران و نویسندگان زن ، فرهنگ مردسالار ، فمنیسم