قرار تامین خواسته در حقوق ایران با نگرشی تطبیقی در حقوق فرانسه

تامین خواسته یکی از تدابیر احتیاطی است که به وسیله آن خواهان، عین خواسته و یا معادل آن را از اموال خوانده تا پایان دادرسی، به حیطه توقیف درآورده، از نقل و انتقال آن جلوگیری می کند تا طلب خود را وصول نماید. در حقیقت، تامین خواسته حربه ای است که قانون به دست خواهان داده تا علیه خوانده مظنون به بد حسابی و دارای سوءنیت به کار برده و نگذارد که بدهکار، اموال خود را از میان ببرد یا بوسیله اختفاء و نقل و انتقالهای صوری، آن را از حیطه اقتدار دادورز خارج سازد. خواهان می تواند اموال خوانده را به دستور دادگاه توقیف نماید، خواه این اموال نزد خود خوانده باشد و یا اینکه نزد شخص ثالث. نتیجه تامین خواسته این است که اموال از مالکیت خوانده خارج نشده و نقل و انتقال آن ممنوع می گردد. همچنین خوانده نمی تواند اعمالی انجام دهد که ارزش مال توقیف شده را پایین بیاورد مثلا اموال توقیف شده را رهن بگذارد. این اموال تا پایان دادرسی در توقیف می ماند تا طلب خواهان از آن استیفا شود. مبحث اول از فصل ششم قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1379 ، به تامین خواسته اختصاص داده شده است که در این مقاله ضمن بررسی این مقررات، نگرشی نیز به مقررات حقوق فرانسه در رابطه با موضوع خواهیم داشت.