تاثیر عوامل کالبدی بر افزایش جرم خیزی در مسکن مهر

مسکن از نیازهای اولیه هر انسان به شمار می آید و این نیاز پس از گذر از دوره های مختلف، از یک نیاز شخصی به یک نیاز اجتماعی تبدیل شده و در همین راستا از دغدغه شخصی به صورت دغدغه اساسی دولتها در آمده است. در ایران و به ویژه در چند دهه اخیر در ارتباط با تامین مسکن اقشار کم درآمد،سیستهای در پیش گرفته شده است که از جمله جدیدترین آنها میتوان به ایجاد مجتمع های مسکونی مهر اشاره کرد.ماهیت این نوع مسکن ها، رویه اجرایی آن ها با سیاست های عمومی حاشیه گرایی، کوچک سازی و بلند مرتبه سازی همراه است. مهمترین مشکلی که سیاستگذاری مسکن مهر با آن روبروست، یکسان پنداری فضاهای مختلف شهری در کشوری با تنوع اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، کالبدی و جغرافیایی مانند ایران است. ابعاد جرم خیزی سیاست اتخاذ شده توسط دولت نهم در امر تامین مسکن ارزان قیمت برای اقشار کم درآمد از منظر ویژگی های کالبدی مسکن که ویژگی های اجتماعی آن را نیز تحت تاثیر قرار می دهد، قابل بررسی است. به این صورت که تراکم مسکن باعث تراکم جمعیت می شود و شاخص های تراکم جمعیتی بالا، تفکیک و دامن زدن به مهاجرت افراد، تعارض فرهنگی،خلا هنجاری و همچنین دامن زدن به کاهش سرمایه های اجتماعی (از جمله احساس امنیت، اعتماد و همبستگی ساکنان) را به همراه دارد،این علل باعث میشود که مسکن مهر در معرض خطر بالای جرم خیزی قرار گیرد. این مقاله پس از تحلیل عوامل کالبدی و به تبع آن عوامل اجتماعی علل جرم و انطباق آن با مسکن مهر، راهکارهایی برای برون رفت از موقیعت های جرم خیز پیشنهاد میکند.

کلیدواژه ها:

مسکن مهر ، حاشیه گرایی ، تراکم ساختمانی ، جرم خیزی ، عوامل کالبدی