بازآفرینی بسترهای ارزشی با رویکرد زمینه گرا (تمرکز بر ایجاد نظارت های عمومی)

در سالهای گذشته علی رغم تلاش های سازمان های مختلف در معرفی و شناخت بافت های تاریخی ادوار اسلامی درایران متاسفانه هنوز هم حداقل اطلاعات قابل استناد از وضعیت موجود آنها دردست نیست. تعدد سازمانهای مختلفو نوع هدف گذاری آنها بر این موضوع باعث شده است که تنها گروهی از ابنیه و بافت های شاخص مورد توجهقرار گیرند و بسیاری از آنها که به نوعی از فرهنگ معماری این سرزمین می گویند از بین بروند. گزارش بدستآمده از اواخر دوره ی قاجار حاکی از آن است که حدودا شش هزار خانه در بافت تاریخی شیراز قرار داشته کهامروزه با توجه به بررسی های صورت گرفته در طرح ملی مستند نگاری خانه های ایرانی با همکاری مرکز تحقیقاتو مطالعات شهرسازی و معماری وزارت مسکن ایران و دانشگاه علم و صنعت ایران در سال 89-1388، متاسفانهمی توان گفت که بخش قابل توجهی از این بافت و ابنیه تخریب گردیده است. در حال حاضر بافت تاریخی شیرازکه می توان گفت اگرمکتبی تحت عنوان مکتب شیراز وجود داشته است به لحاظ کالبدی در آن نهفته بوده 360هکتار معرفی می شود که بخش قابل توجهی از آن تخریب شده واین تخریب ها زنگ خطریست بر خطر انفصالمکتب هنر معماری شیراز به لحاظ کالبدی که اهمیت و ضرورت انتخاب این عنوان راعیان می نماید.باید به خاطر داشت ابنیه و بافت های تاریخی علاوه بر اینکه منابع پایدار درآمدی برای یک کشور محسوبمی شوند به نوعی سرمایه های الگویی نیز برای ایده برداری جهت طراحی و احداث های جدید می باشند و باید بهیاد داشت آنچه که از گذشته معماری کشور ایران به جای مانده است بخشی از هویت این سرزمین را شکل می دهد.

کلیدواژه ها:

منابع ، بافت ، کالبد ، شناخت ، احیا