بررسی مهاجرت های داخلی و خارجی ایرانیان در دوره های افشاریه و زندیه1210-1135

مهاجرت همواره یکی از راهکارهایی بوده است که انسان را در تلاش خود برای سازگاری با محیط و فایق آمدن بر دشواری ها کمک کرده است .مهاجرت از فلات ایران به دیگر کشورها پدیده ای منحصر به یک دوره زمانی معین نیست اما به نظر میرسد که این روند پس از تاسیس سلسله های اسلامی در شبه قاره رشد و اهمیتی ویژه پیدا کرد، بعد از حمله اعراب به ایران ما شاهد مهاجرت ایرانیان( پارسیان) به آن سوی مرزهای کشور و بیشتر از همه به سوی کشور هند بودیم که آغاز مهاجرت های گروهی و فردی به این سرزمین شد و بعد از اسلام نیز ادامه داشت؛ اما اوج مهاجرت ایرانیان به هند و سایر کشورها در دوره سلطنت زندیان و افشاریان بود .در این مقاله سعی بر آن شده است که به چرایی عوامل داخلی و خارجی مهاجرت ایرانیان در عصر افشاریه و زندیه با تکیه بر مسایل اقتصادی به عنوان مهم ترین هدف مقاله پرداخته شود برای دستیابی به عوامل مهاجرت از دو روش توصیفی و تحقیق های تحلیلی و تبینی استفاده شده است .در مقاله پیش رو سعی بر آن شده است تا درباره تعداد مهاجرین ایرانی، گروه مهاجرین، شناسایی موقعیت جغرافیایی اشاره کرد .شهرت دیرینه سایر کشورها ازنظر وجود امکانات و ثروت های مادی، مجاورت کشورهای مهاجر پذیر با سرزمین های ایرانی، وجود زمینه های گسترده تجاری میان دو سرزمین و جایگاه زبان و ادبیات فارسی در سایر کشورها از مهم ترین عوامل جاذبه برای این مهاجرین بوده است.

کلیدواژه ها:

مهاجرت ، افشاریه ، زندیه ، فلات ایران ، هند