بررسی تاثیر آموزش رویکرد واقعیت درمانی بر کاهش وابستگی به دیگران در بیماران اسکیزوفرن مزمن

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیرآموزش واقعیت درمانی درکاهش وابستگی به دیگران در بیماران اسکیزوفرن مزمن انجام شد.روش اجرا: پژوهش حاضر تحقیقی کاربردی،از نوع شبه آزمایشی و طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل 160 بیمار روانی که در مرکز شبانه روزی ثامن بصورت دایم و طرح ویزیت منزل تحت درمان بودندکه از میان بیماران واجد شرایط در دسترس، 24 نفر اسکیزوفرن انتخاب و در دو گروه آزمایش وکنترل قرارگرفتند.از هر دو گروه پیش آزمون پرسشنامه وابستگی به دیگران IDIگرفته شد، پس از 10جلسه آموزش واقعیت درمانی به گروه آزمایش،در پایان از هر دو گروه پس آزمون انجام شد. جهت تحلیل دادها از آزمون تحلیل کوواریانس (ANCOVA) با نرم افزار SPSSاستفاده شد.یافته ها:تفاوت میانگین های تعدیل شده پس آزمون دوگروه آزمایش وکنترل از نظر آماری در سطح کوچکتر از 0/01 معناداراست بدین معنی که آموزش واقعیت درمانی بطور معنا داری F =152/31 ، P =0/0005 در کاهش وابستگی به دیگران در بیماران اسکیزوفرن مزمن به طور معنا داری موثر بوده است.نتیجه گیری: آموزش واقعیت درمانی درکاهش وابستگی به دیگران در بیماران اسکیزوفرن مزمن اثر معنا داری دارد.این یافته که در نوع خود شاید منحصر به فرد باشد میتواند توجه درمانگران و متخصصان حوزه بهداشت روانی را بطور جدی معطوف جنبه های شناختی درمان بیماران اسکیزوفرن نماید، امری که به نظر میرسد تا کنون مغفول مانده است.

کلیدواژه ها:

اسکیزوفرن ، وابستگی ، واقعیت درمانی