شاخص های پاداکسندگی و بافت شناسی کبد ماهیان قزل آلای رنگین کمان Oncorhynchus mykiss تغذیه شده با جیره های غذایی حاوی نانوذره اکسید نیکل و سیلیمارین

پیشرفت های نانو فناورانه سال های اخیر از یک سو موجب تحولات صنعتی چشمگیری شده و از سوی دیگر نگرانی هایی را در ارتباط با احتمال ورود این مواد به محیط های آبی و بروز مسمومیت در آبزیان موجب گردیده است. هدف مطالعه حاضر، بررسی شاخصهای پاداکسندگی کبد و تغییرات بافت کبد در ماهی قزل آلای رنگین کمان تغذیه شده با نانوذره اکسید نیکل و سیلیمارین می باشد. برای این منظور تعداد 1200 قطعه ماهی ) 01 / 0± 83 / 3 گرم( در هشت تیمار آزمایشی شامل گروه اول به عنوان تیمار شاهد و هفت تیمار دیگر به صورت ترکیبی از مقادیر مخلف نانوذره اکسید نیکل ) 0، 100 و 500 میلی گرم در هر کیلوگرم غذا( و سیلیمارین )صفر و یک گرم درهر کیلوگرم غذا( در زما نهای مختلف تقسیم گردیدند. هر تیمار در سه تکرار انجام شد و آزمایش به مدت 60 روز ادامه یافت. نتایج نشان داد که شاخص ظرفیت پاداکسندگی کل در گروه های مختلف تفاوت آماری نداشتند ) 05 / P<0 (، درحالیکه فعالیت آنزیم کاتالاز در گروه های مختلف از نظر آماری تفاوت قابل توجهی داشت ) 05 / P≥ 0 (. با این وجود، فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز گروه های مختلف تفاوتی با یکدیگر نداشت، اما فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز از نظر آماری میان گرو ههای مختلف آزمایشی تفاوت معنی داری نشان داد ) 05 / P≥ 0 (. در بررسیهای بافت شناسی مشخص گردیدکه تجویز پیشگیرانه عصاره سیلیمارین و همچنین تجویز سیلیمارین همراه با نانو ذره اکسید نیکل به عنوان ترکیب محافظتی قادر به مهار آسیب های بافتی نانو ذره نم یباشد. البته برای نتیجه گیری بهتر مطالعات بیشتری بویژه از نظر مقدار سیلیمارین مورد استفاده و مدت زمان آزمایش باید صورت پذیرد.

کلیدواژه ها:

نانوذره اکسید نیکل ، گیاه دارویی ، تنش اکسیداتیو ، آنزیم های پاداکسایشی ، Oncorhynchus mykiss