تاثیر شاخص بیکاری بر طلاق بین سال های 1360 تا 1392 در جمهوری اسلامی ایران

این مقاله به بررسی تاثیر شاخص بیکاری بر طلاق با استفاده از داده های به دست آمده مربوط به سال های 1360 تا 1392 در جمهوری اسلامی ایران پرداخته است. کار به عنوان یک منبع اقتصادی برای کسب درآمد برای خانواده ها می باشد و بیکاری به معنای فقدان چنین منبع ارزشمندی است. بیکاری اثری متناقض بر تصمیم به طلاق افراد دارد. برخی رویکردها بر این نظرند که بیکاری (به ویژه مردان) اثری مثبت بر تصمیم به طلاق دارد. روش انجام این تحقیق، اسنادی بوده و بر اساس هدف، تحقیق کاربردی است، چرا که هدف آن کاربرد عملی دانش فراهم شده است. این مطالعه از حیث زمان، یک مطالعه ی روندی است و برای آزمون فرضیه ی خود از داده های موجود برای نرخ بیکاری بین سال های 1360 تا 1392 استفاده کرده است. نتایج همبستگی پیرسون نشان می دهد که میان نرخ طلاق با نرخ بیکاری بین سال های 1360 تا 1392 در جمهوری اسلامی ایران رابطه معنی داری وجود دارد. علامت مثبت ضریب همبستگی نشان می دهد که با افزایش نرخ بیکاری میزان طلاق افزایش یافته است.

کلیدواژه ها:

بیکاری ، طلاق ، خانواده ، وضعیت اقتصادی