تعیین بهترین مسیر توسعه آتی شهر زهک بر اساس بررسی دوازده کاربری زمین

در آمایش سرزمین جهت تحولات اقتصادی – اجتماعی و توسعه ای، هسته اصلی و عملی برنامهریزی شهری، برنامه ریزی کاربری زمین است که نه تنها به طور مناسبی در طبقه برنامه ریزی عملکردی جای میگیرد، بلکه راهنمایی برای جهت دادن به توسعه شهری است . این تحقیق در محدوده خدماتی شهر زهک در منطقه سیستان با هدف شناخت و مطالعه دوازده کاربری: کاربری مسکونی، کاربری آموزشی، کاربری تجاری، کاربریهای مذهبی، کاربری اداری، کاربری نظامی و انتظامی، کاربری ورزشی، کاربری فرهنگی، کاربری پارک و فضای سبز، کاربری بهداشتی و درمانی، کاربری تاسیسات و تجهیزات و کاربری صنعتی در سطح شهر و نحوه توزیع و استقرار کاربری ها جهت تعیین تحولات اقتصادی – اجتماعی و توسعه ای این کاربریها انجام است. برای این منظوراز تحلیل دادههای آماری و مقایسه آن با استانداردهای کاربری زمین شهری با استفاده از مدل فاصله و تحلیل فضایی مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و چگونگی توزیع مطلوب کاربری ها و راهبردهای تخصیص بهینه آن با توسعه فیزیکی موزون و هماهنگ شهر براساس اوضاع منطقه همراه با نقشه های کیفی کاربری های شهر استفاده شده است. نتایج نشان داد مساحت کل کاربری ها در وضع موجود 6800788 مترمربع میباشد که از این مقدار حدود2061186 مترمربع شامل فضاهای ساخته شده و 6800788 مترمربع شامل فضاهای باز میباشد. اکثر کاربریها از سرانه هایی پایین تر از سطح استاندارد برخوردار بودهاند و از پراکنش فضایی متعادلی برخوردار نبوده و حتی با استانداردهای مرسوم نیز مطابقت ندارند. علاوه بر آن مشخص شد که بهترین مسیر توسعه آتی شهر عمدتا جهت شرقی شهر میباشد و جهت های دیگر با داشتن محدودیتهای طبیعی و مصنوعی فاقد کارآیی لازم جهت توسعه آتی میباشند و جهت شرقی شهر به عنوان توسعه آتی معرفی شده است. بنابراین نتایج این تحقیق می تواند گره گشای برای مدیران و برنامه ریزان باشد

کلیدواژه ها:

مسیر توسعه ، تخصیص بهینه ، برنامه ریزی ، مدل فاصله ، تحلیل فضایی