دیرینه شناسی و تبارشناسی از دیدگاه میشل فوکو

در این تحقیق بر آنیم تا به اختصار به اندیشه های میشل فوکو در باب و تحلیل دیرینه شناسی و تبارشناسی وی و عناصر سازنده ی آن بپردازیم. فوکو معمولا در آثار پیش از دهه ی 1970 از دیرینه شناسی و در آثار پس از آن، به تاثیرپذیری از نیچه، از تبارشناسی بهره می گیرد. به گونه ای که، با نقش اساسی این دو روش در تحلیل های فوکو، می توان از دو دوره ی مهم و متمایز دیرینه شناسی و تبارشناسی نزد فوکو سخن گفت. و از سوی دیگر دیرینه شناسی دانش و تبارشناسی به عنوان یک روش تحلیلی که بر گسست، عدم تداوم و فقدان وحدت تاکید دارد. از همین رو استفاده از روش دیرینه شناسی و تبارشناسی می تواند علی رغم محدودیت های بسیاری که دارد زمینه ی رشد و ترقی روش مناسب را فراهم آورد. در عین حال همانطور که گفتیم دیرینه شناسی و تبارشناسی به دلیل پیچیدگی ها و ابهامات زیادی که دارد می بایست مورد تجدید نظر و ارزیابی مجدد محققین قرار بگیرد و محققان برای بهره گیری از نکات مثبت آن دست به اقدامات مناسب بزنند وشیوه های ترکیبی مناسب تری اتخاذ نمایند.

کلیدواژه ها:

فوکو ، نیچه ، دیرینه شناسی ، تبارشناسی ، گفتمان