اثر پروبیوتیک سویه باسیلوس سوبتیلیس بر یادگیری احترازی غیرفعال در مدل تشنج صرعی ناشی از PTZ در موش صحرایی نر نژاد ویستار

مقدمه: یکی از معمول ترین شیوه های ایجاد تغییر در رفتار به وسیله آزمایش، مهار فعالیت های ذاتی یا رفتارهای یادگرفته شده است که عواقب ناخوشایندی در پی دارند. احتراز غیرفعال برای توصیف آزمایش هایی به کار می رود که حیوان می آموزد از یک رویداد ناخوشایند (برای مثال شوک الکتریکی) احتراز کند و حیوان به منظور این احتراز رفتار ویژه ای را متوقف می کند. حمله صرعی به عنوان نشانه یا عاملی تعریف می شود که بر اثر فعالیت الکتریکی غیر عادی مغز به وجود می آید. پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده و مشخصی هستند که در صورت مصرف در انسان و یا حیوان اثرات مفیدی بر سلامتی میزبان دارند. مطالعه حاضردرصدد بررسی تاثیرپروبیوتیک بومی ایران برمرحله اکتساب یادگیری شرطی احترازی غیر فعال درمدل تشنج ناشی از PTZ در موش صحرایی نر نژاد ویستاربود. مواد و روشها: در این مطالعه موش ها پروبیوتیک دریافت کردند، سپس تزریق PTZ صورت گرفت و نهایتا تحت آموزش وتست شاتل باکس قرار گرفتند. نتیجه گیری: در پایان تست شاتل باکس در بین دو گروه با هم مقایسه گردید. پروبیوتیک در مدل تشنج ناشی از PTZ موجب کاهش یادگیری شرطی احترازی غیر فعال و تنظیم تحریک پذیری نورون ها می گردد.

کلیدواژه ها:

PTZ ، پروبیوتیک ، یادگیری شرطی احترازی غیر فعال