محدث

از میان موضوعات متعددی که اسلام سنی را از اسلام شیعی جدا می سازند، مرجعیت [علمیو دینی] اساسى ترین مساله است. در حالی که نخستین شکاف در جامعه اسلامی ماهیتیعمدتا سیاسی داشت، رفت هرفته مولف ههای مذهبی و اعتقادی بر مبادلات خشن دو طرفسایه افکند. موضع اصلی شیعه در آن تبادلات جدلی این بود که مرجعیت مطلق، پس ازوفات محمد (ص) نه به اجماع علما رسید و نه به اجماع تمام جامعه؛ بلکه به امامانتعلق یافت؛ کسانی که به سبب شرافت تبار و شایستگی فرد ی، توسط خدا و رسولش براىراهبرى جامعه انتخاب شده اند.با بسط نظریه شیعه درباره امامت (در سده هاى دوم و سوم هجری/ هشتم و نهم میلادی)تعریف دقیق تر ماهیت این شایستگی ها که امامان (ع) ادعایشان مبنی بر هدایت انسانبه سوی حقیقت را بر آ نها استوار کرده اند ضرورت یافت. گسترش احادیثی که تاکید داشتندامامان (ع) در تمام حوزه ها از علم واقعی مطلق برخوردارند، از همین روست. گفته می شداین علم به چهار شیوه منتقل مى شود: انتقال شفاهی، انتقال از راه تراث، انتقال از راه الهامو انتقال از راه کتاب های مقدس.