همگرایی سیاست های اشتغال ملی و همپایی فناورانه در ایران: مروری بر نظریات و تجارب

سیاست گذاری برای توسعه اشتغال ملی از چالش های اساسی دولت در ایران است. در این میان، وابستگی روزافزون توسعه اقتصادی به فناوری، ترکیبی از فرصت ها و تهدیدات را برای سیاست گذاری در حوزه اشتغال ایجاد می کند. به این ترتیب، سیاست های اشتغال بدون توجه به مسیر همگرایی و همپایی فناورانه در سطح جهانی، ممکن نیست. در ادبیات همپایی فناورانه عوامل متعددی به عنوان نقاط تمرکز سیاست گذاری موردتوجه قرارگرفته اند که مهم ترین آن ها عبارت اند از سیاست ها و خط مشی های کلان، نهادها و ساختارها، توانمندی های فناورانه، توانمندی های اجتماعی، انطباق-پذیری مولفه های کلیدی صنعت، ظرفیت جذب، تغییرات فناورانه و ظهور پنجره فرصت. مرور مطالعات در حوزه همپایی فناورانه نشان می دهد که توجه کمتری بر ارتباط بین همپایی فناورانه و اشتغال در کشورهای درحال توسعه انجام شده است. هدف مقاله حاضر، بررسی ارتباط بین مفهوم همپایی فناورانه و سیاست های اشتغال در کشورهای درحال توسعه و ارایه راهکارهای همگرا نمودن این سیاست هاست. در این مقاله با استفاده از روش مورد کاوی، ضمن مرور نظریات همپایی فناورانه، سیاست های اشتغال زایی در کشورهایی در که در حوزه همپایی به موفقیت دست یافته اند، مورد ارزیابی قرار می گیرد. درنهایت، الگویی برای هم راستا نمودن سیاست های اشتغال در ایران با فرآیند همپایی فناورانه ارایه می شود.

کلیدواژه ها:

همپایی فناورانه ، اشتغال ، سیاست گذاری دولت