نمایش درمانی در نمایشنامه های شکسپیر

دراماتراپی یا نمایش درمانی، بهره گیری از جنبه های دراماتیک و زیبایی شناسانه هنر نمایش، برای تاثیر گذاری بر شخصیت افراد است و بدلیل ماهیت نمایش بیش از آنکه یک فعالیت فردی باشد فعالیتی گروهی است. تآتر و نقش پذیری در آن شرایط مناسبی برای بروز و تشخیص مشکلات فردی و نیز اجتمایی و درمان آنها فراهم می آورد. نمایش درمانی امکان حصول آگاهی از احساسات و افکار را فراهم میکند که میتواند شکلی آشکار یا نهفته داشته باشد که همین آگاهی سرمنشا تغییر در رفتار و نگرش میشود. این تغییر رفتار با استفاده از تکنیکهای نمایش درمانی همچون نقش پذیری و تکرار و تداوم آن صورت میگیرد که میتواند ماهیتی خودآگاه یا ناخودآگاه داشته باشد. بررسی نمایشنامه های شکسپیر نشان میدهد که او از نمایش درمانی برای بهبود شرایط روحی شخصیتهایی که از آشفتگی ذهنی به نام جنون رنج میبردند بهره برده است. در نمایشنامه دو خویشاوند با اصالت او با استفاده از دراما تراپی به درمان دختری مجنون از عشق می پردازد. گرچه در نمایشنامه های شکسپیر پایان جنون گاه با مرگ یا بهبودی همراه است اما اهمیت پایان نمایشنامه رسیدن به نظمی است که جنون آن را به چالش کشیده است

کلیدواژه ها:

نمایش درمانی ، شکسپیر ، جنون ، پالایش روان ، زنجیره هستی